ပအို၀္းကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသ ဖြံ့ျဖိဳးတိုးတက္ေရးအေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ား

ခမ္းလြယ္ေမာ္၊ ေအာက္တိုဘာ ၁၂ ၊ ၂၀၁၂ ၊ ေတာင္ၾကီးတိုင္းမ္

ယခုတေလာ လြတ္ေတာ္မွာေရာ၊ သတင္းမီဒီယာေတြမွာပါ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ လယ္ယာျခံေျမမ်ား သိမ္းဆည္းတဲ့ ကိစၥေတြကိုပဲ ေတြ့ျမင္ေနရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ပအို၀္းအမ်ဳိးသားအဖြဲ့ခ်ဳပ္(ပီအမ္အို)က ဦးေဆာင္ျပီး ပအို၀္းေဒသဖြံ့့ျဖိဳးေရးဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ့ ေတာင္ၾကီးျမိဳ့မွာ ေဆြးေႏြးပြဲေလးတစ္ခု လုပ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကိုလည္း ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးကိုေရးဖို့ အေၾကာင္းျဖစ္ေပၚလာခဲ့တာပါ။

က်ေနာ္ဟာ ပအို၀္းျပည္ကေန ခြဲခြါခဲ့ရတာ ႏွစ္ေပါင္း(၁၆)ႏွစ္ ရိွသြားျပီျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ေရးသား တင္ျပတဲ့ အခ်က္အလက္အခ်ဳိ့ေတြ ကိုက္ညီမွဳမရိွပဲ မွားယြင္းလြဲေခ်ာ္ခဲ့ပါက စာေရးသူ က်ေနာ္ရဲ့ တာ၀န္ သာျဖစ္ပါတယ္။

ပအို၀္းကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသႏွင့္ ဖြံ့ျဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ား နဲ့ျပဳျပင္ေျပာင္း လဲရမယ့္ အရာေတြကေတာ့

၁။ မိရိုးဖလာစိုက္ပ်ဳိးေရးကိုအားထားျခင္း
၂။ လယ္ေျမသိမ္းဆည္းမွဳ
၃။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး
၄။ နည္းပညာပံ့ပိုးမွဳ
၅ ။ ေဒသခံဆိုင္ရာအဖြဲ့အစည္းမ်ားမွ ပံ့ပိုးကူညီမွဳ တို့ျဖစ္ပါတယ္။

၁။ မိရိုးဖလာစိုက္ပ်ဳိးေရးကို အားထားျခင္း
ပအို၀္းျပည္သူေတြရဲ့ လူေနမွဳဘ၀ကို တိုးတက္ေစဖို့အတြက္ ဒီစိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းကို အရင္ဆံုး လုပ္ေဆာင္ရမည့္ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ပအို၀္းလူမ်ဳိးေတြ့ရဲ့ (၉၉)ရာခိုင္ႏွဳန္းခန့္ဟာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္းအျဖစ္ စိုက္ပ်ဳိးေရးကိုပဲ အေျခခံလုပ္ကိုင္ၾကလို့ပဲျဖစ္ပါတယ္။ လက္ဖက္လုပ္ငန္း၊ သနပ္ဖက္လုပ္ငန္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ဂ်င္၊ အားလူး၊ လိေမာ္၊ ေျပာင္း၊ ဆန္း စတဲ့ စုိက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းေတြကို အဓိကစိုက္ပ်ဳိးလုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။

အဲဒီစိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းေတြ အားလံုးနီပါးဟာ မိဘဘိုးဘြားမ်ား အစဥ္အဆက္ရဲ့ စိုက္ပ်ဳိးနည္းလမ္းအတိုင္းပဲ လက္ဆင့္ကမ္း လုပ္ကိုင္လာခဲ့ၾကတာ မ်ဳိးဆက္ ဘယ္ႏွစ္ဆက္ မွန္းေတာင္း မသိေတာ့ပါဘူး။ ေျမဆီလြာကို ထိမ္းသိမ္းဖို့အတြက္ သီးထပ္ သီးညပ္စိုက္တာတို့၊ လယ္ယာေျမကို ပလပ္တာတို့ (၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ တစ္ခါမစိုက္ပဲ ေျမကိုလပ္ထားျခင္း) ဇီ၀ေျမၾသဇာ အသံုးျပဳတာတို့ (ေနာက္ခ်ီး တမ်ဳိးကလြဲရင္) စတဲ့ အသိပညာေတြ မရိွၾကပါဘူး။ ေဒသခံေတြကလဲ ေလ့လာရေကာင္းမွန္း မသိသလို ဆိုင္ရာအဖြဲ့အစည္းမ်ား အာဏာပိုင္းမ်ားကလဲ ပညာေပးဖို့ နည္းပညာသင္တန္းေတြ ပို့ခ်ေပးဖို့ မရိွၾကပါဘူး။

ရိုးရာစိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းႏွင့္ပတ္သက္ျပီးေတာ့ တင္ျပလိုတာတစ္ခုကေတာ့ ပအို၀္းရိုးရာ တနပ္ဖက္စိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ မိရိုးဖလား တနပ္ဖက္စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းဟာ ေခတ္နဲ့ လံုး၀ ကိုက္ညီဆီေလ်ာ္မွဳ မရိွေတာ့သလို၊ က်န္းမာေရးႏွင့္သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကိုလဲ လြန္စြာထိခိုက္ေစပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲ့ဆိုေတာ့ ေဆးလိပ္ လိပ္တဲ့ဖက္ ရဖို့အတြက္ သနပ္ဖက္ရြက္ အစိမ္းကို ခူးျပီး ယင္းအရြက္စိမ္းကို ေျခာက္ေအာင္ ထင္းမီးနဲ့ေလွာ္ရတာပါ။ အဲဒီသနပ္ဖက္ရြက္ကို ေလွာ္ရင္း ထြက္လာတဲ့ ပိုးသတ္ေဆးအခိုးအေငြ့နဲ့ ထင္းမီးခိုးမ်ားကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွဴရွဳိက္ရတဲ့အတြက္ က်န္းမာေရးကို လြန္စြာထိခိုက္ေစပါတယ္။

ဒါအျပင္ သနက္ဖက္ရြက္စိမ္းမ်ားကို အေျခာက္ေလွာ္ဖို့ ထင္းကိုအလြန္အကြ်န္ အသံုးျပဳရတဲ့အတြက္ သစ္ေတာမ်ားျပဳန္းတီးျခင္းကို ျဖစ္ေပၚေစတဲ့အဓိက အေၾကာင္းတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ တို့တိုင္းျပည္ဟာ ေရနံနဲ့သဘာ၀ဓာတ္ေငြ့အထြက္မ်ားတဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထင္းအစား ေရနံနဲ့ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ့နဲ့ သနပ္ဖက္ကိုေလွာ္ရင္ေတာ့ တမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေဒသခံျပည္သူေတြကလဲ စိုက္ပ်ဳိးေရးနည္းပညာကို ကိုယ္တိုင္ရွာေဖြေလ့လာဖို့ လိုအပ္သလို ဆိုင္ရာလူထုအေျချပဳအဖြဲ့အစည္းမ်ားႏွင့္အစိုးရ အဖြဲ့အစည္းမ်ားမွ ဘက္ေပါင္းစံု ကူညီပံ့ပိုးေပးဖို့လဲ လြန္စြာလုိအပ္ပါတယ္။

၂။ လယ္ေျမသိမ္းဆည္းမွဳ
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပို္င္းမွာ အစိုးရ စစ္တပ္လယ္ေျမသိမ္းစည္းမွဳဟာ တတိုင္းတျပည္လံုးနီးပါး ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ထိုအတူ ပအို၀္းေဒသ ေနရာအႏွံအျပားမွာလဲ လယ္ယာေျမသိမ္းဆည္းမွဳေတြ အတင္းအဓမၼ ရပ္ရြာေျပာင္းေရြ့ေစခိုင္းမွဳေတြ က်ယ္က်ယ္ျပန့္ျပန့္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ေဒသခံရြာသားမ်ားရဲ့ မ်ဳိးရိုးစဥ္ဆက္ပိုင္ဆိုင္ လုပ္ကိုင္လာတဲ့ စိုက္ပ်ိဳးလယ္ယာေျမေတြ စစ္တပ္အာဏာပိုင္ေတြ အဖိုးအခ ေလ်ာ္ေၾကး တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္ မရပဲ အသိမ္းခံခဲ့ၾကရပါတယ္။ အဲဒီအသိမ္းခံရတဲ့ လယ္ယာ ျခံေျမအမ်ားစုကေတာ့ စစ္တပ္တည္ေဆာက္ဖို့၊ စစ္တပ္ဧရိယာ ခ်ဲ့ထြင္ဖို့နဲ့ စစ္တပ္သားမယားႏွင့္ ၄င္းတို့ရဲ့ ေဆြမ်ဳိးမ်ား စိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ကိုင္ဖို့ပဲျဖစ္ပါတယ္။

လက္လွမ္းမီွသေလာက္ဆိုရင္ ဆီဆိုင္ျမိဳ့နယ္ ခမရ ၄၂၃၊ ခမရ ၄၂၄ စစ္တပ္ တည္ေဆာက္ဖို့အတြက္ ဆီဆိုင္ျမိဳ့ အနီးပတ္၀န္းက်င္ရိွ ေက်းရြာမ်ားနဲ့ ေဒသခံရြာသားမ်ားပိုင္တဲ့ စိုက္ပ်ဳိးေရးလယ္ယာေျမေတြ ဧက ေပါင္း ေသာင္းခ်ီျပီး အဓမၼသိမ္းပိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ဘန္းယဥ္မွာဆိုရင္ ခမရ ၄၂၅၊ ခမရ ၄၂၆ စစ္တပ္တည္ေဆာက္ဖို့အတြက္ ဘန္းယဥ္တစ္၀ိုက္ရိွ စိုက္ပ်ဳိးလယ္ယာျခံေျမ ဧကေပါင္းမ်ားစြာကို သိမ္းဆည္းခဲ့ပါတယ္။ ဟိုပံုးျမိဳ့နယ္မွာဆိုရင္လည္း တိုင္းဗဟို အမွတ္(၃) ေလ့က်င့္ေရး သင္တန္းေက်ာင္း ေအရိယာ တိုးခ်ဲ့ဖို့ ရြာသားပိုင္ ဥယ်ာဥ္ျခံေျမေတြ ေလ်ာ္ေၾကးမေပးပဲ သိမ္းဆည္းခဲ့တယ္။

အဲဒါေတြတင္ မကေသးပါဘူး၊ ေတာင္ၾကီးနဲံ (၆)မိုင္ ၾကားက ေဒသခံရြာသားမ်ားရဲ့ စိုက္ပ်ဳိးေျမေတြကို တပ္မေတာ္ ကြန္ပ်ဳတာႏွင့္ သိပံနည္းပညာတကသိုလ္ တည္ေဆာက္ဖို့ဆိုျပီးေတာ့ သိမ္းဆည္းလိုက္ပါတယ္။ အမ်ားဆံုးကေတာ့ ပင္ငို(ပင္းပက္) သံမဏိစက္ရံုအတြက္ လယ္ေျမသိမ္းဆည္းမွဳေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ျခားေဒသက လက္လွမ္းမမွီတဲ့ မသိရိွရတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္ရဲ့ အားနည္းခ်က္ဘဲျဖစ္ပါတယ္။

စိုက္ပ်ဳိးေရးမွာ လူဦးေရရဲ့ (၉၉)ရာခိုင္ႏူန္းခန့္က လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ လူမ်ဳိတစ္မ်ဳိးက သူတို့ရဲ့ စိုက္ပ်ဳိးလုပ္ကုိင္ဖို့ လယ္ယာျခံေျမေတြကို သိမ္းဆည္းလိုက္ေတာ့ အဲဒီလူမ်ဳိးေတြရဲ့ ဘ၀ရွင္သန့္မွဳေတြကို ပ်က္ဆီးေအာင္ လုပ္ေဆာင္ပစ္လုိက္တာနဲ့ အတူတူပါပဲ။ ဒီလယ္ယာေျမ သိမ္းဆည္းမွဳဟာ ပအို၀္းျပည္သူေတြ စား၀တ္ေနေရးအဆင္ေျပဖို့၊ စီးပြားေရးတိုးတက္ဖို့၊ ပအို၀္းေဒသ ဖြံ့ျဖိဳးတိုးတက္ဖို့အတြက္ မ်ားစြာ အဟန့္အတားျဖစ္ေစသည့္မက ပအို၀္းျပည္သူတစ္ရပ္လံုး ဆင္းရဲမြဲေတေအာင္ တြန္းပို့တဲ့ အဓိက အေၾကာင္းအရာတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

၃။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး
ပအို၀္းေဒသဖြံ့ျဖိဳးတိုးတက္လာေစဖို့အတြက္ဟာ ဒီလမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးဟာ အေရးပါတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္ဆိုရမွာလဲ မမွားပါဘူး။ ဘာေၾကာင္းလဲ့ဆိုေတာ့ ပအို္၀္းျပည္သူေတြ စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္တဲ့ ျခံထြက္သီးႏွံေတြ ကုန္စိမ္းေတြကို ႏိုင္ငံတစ္၀န္းလံုးရိွ ေစ်းကြက္အတြင္းနဲ့ စားသံုးသူတို့ထံ ေဆးသက္သာတဲ့ သယ္ယူပို့ေဆာင္ေရးစရိ္တ္နဲ့ လြယ္ကူေခ်ာေမြ့စြာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အေရာက္ပို့ေဆာင္ႏိုင္ဖို့အတြက္ အထူးပဲ လုိအပ္လွပါတယ္။

(ဥပမာ)အားျဖင့္ တင္ျပရမယ္ဆိုရင္ ေအာင္ပန္းကေန ေဂၚဖီထုပ္ကို ဆယ္ဘီးကားနဲ့ အျပည့္တင္ျပီး ရန္ကုန္တို့ မႏေလးတို့၊ ရခိုင္ျပည္ မြန္ျပည္တို့ တင္ပို့မယ္ဆိုပါဆို့။ တစ္ရက္ခြဲ ႏွစ္ရက္ သံုး ေလးရက္ ေလာက္မွ ေရာက္တယ္။ ကုန္ပစည္းက ဒီအခ်ိန္ အတိုင္းအတာေလာက္ ခရီးမွာၾကာေတာ့ ကုန္ပစည္းရဲ အရည္အေသြး က်ဆင္းသြားပါျပီ။ ပုပ္သိုးရင္လဲ ပုပ္သိုးသြားမယ္။ အသီး အရြက္ အပင္ေတြ့ မလတ္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ေစ်းကြက္မွာ ေရာင္းပန္းမလွေတာ့ပါဘူး။ ေရာင္းပန္းမလွေတာ့ ေရာင္းအားလဲ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ကုန္ေရာင္းသူလဲ ညီးမယ္။ ျပီးရင္ ကုန္ထုတ္သူ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ကိုင္သူမ်ားလည္း ျခံထြက္ပစည္း ေစ်းႏွိမ္ခံရမယ္။

ဒါအျပင္ ေနရာအႏွံမွာ တိုက္ရိုက္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းမရိွေတာ့ ကုန္စည္ေတြ သီးႏွံေတြ မတင္ပို့ႏိုင္ဘူး။ မတင္ပို့ႏိုင္ေတာ့ ေရာင္းဖို့ေစ်းကြက္နည္းလာတယ္။ ဒါေတြဟာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး မေကာင္းမြန္တဲ့ ခ်ဳိ့တဲ့ ဆိုးက်ဳိး တခ်ဳိ့ေလးပဲျဖစ္ပါတယ္။

ပြန္ေခ်ာင္း အေရွ့ဘက္က ေနထိုင္တဲ့ ေက်းရြာေတြမွာ ကားေတြ ရထားေတြ မေျပာနဲ့ေတာ့၊ ႏြားလွည္းေတာင္ မေပါက္ေရာက္တဲ့ ေက်းရြာေတြ တစ္ပံုတပန္းၾကီးပါ။ အဲဒီေဒသက ထြက္လာတဲ့ စိုက္ပ်ဳိးေရး ကုန္စည္ေတြဆိုရင္ ျမိဳ့ျပကို ေရာက္ဖို့အတြက္ ျမင္း၊ လား၊ ႏြား စသျဖင့္ အားကိုးရတယ္ဆိုေတာ့ သယ္ယူစရိတ္ၾကီးသည္က ထားလိုက္ပါဦး။ သီးႏွံထြက္ကုန္စည္ေတြ မ်ားမ်ားမသယ္ႏိုင္သည့္အျပင္၊ လ်င္ျမန္လြယ္ကူစြာ သယ္ယူပို့ေဆာင္မွဳ မျပဳႏိုင္တဲ့အတြက္ ကုန္ပစည္းေတြ ေစ်းကြက္ၾကီးထဲ မပို့ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။

လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကို ေဒသခံျပည္သူေတြက ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ့ ေျဖရွင္းလို့ မရပါဘူး။ သက္ဆိုင္ရာအစိုးရ အဖြဲ့အစည္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရနဲ့ ေဒသတြင္းအုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရလက္ေအာက္ခံ အာဏာပိုင္အဖြဲ့အစည္းတို့က တာ၀န္ယူေဆာက္လုပ္ေပးမွ ရမွာပါ။ တင္ျပစရာ အျခားကိစေတြလဲ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို့လို့ ပအို၀္းေဒသဖြံျဖိဳးတိုးတက္ဖို့အတြက္ဆိုရင္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကို အဓိကလုပ္ငန္းစီမံကိန္းတစ္ခုအျဖစ္ ဦးစားေပး ေျဖရွင္းေဆာင္ရြက္ဖို့ အထူးတိုက္တြန္းလိုပါတယ္။

၄။ နည္းပညာပံ့ပိုးမွဳ
ဒီတစ္ခ်က္ကလဲ ပအို၀္းေဒသဖြံျဖိဳးလာေစဖို့အတြက္ လြန္စြာမွ အေရးပါတယ္လို့ ထင္ျမင္ယူဆပါတယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ အသံုးအႏူန္းက ေယဘူယ်ဆန္ခ်င္ ဆန္ေနေပမယ့္ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ က်ေနာ္တို့ ပအို၀္းျပည္သူရဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျဖစ္တဲ့ စိုက္ပ်ဳိးေရးပဲျဖစ္ပါတယ္။

စနစ္က်တဲ့ အဆင့္ျမင့္စိုက္ပ်ဳိးေရးနည္းပညာ ပိုးသတ္ေဆးသံုးစြဲမွဳ၊ ဓာတ္ေျမၾသဇာသံုးစြဲမွဳ စတဲ့နည္းပညာေတြကို မိရိုးဖလားအတိုင္းလုပ္ကိုင္တဲ့ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားေတြ အမ်ားစု သိပ္မသိၾကပါဘူး။ ပိုဆိုးတာက အဲဒါကို သက္ဆိုင္တဲ့ ဘယ္အဖြဲ့အစည္းမွ (သို့မဟုတ္) ဘယ္ကအာဏာပိုင္ကမွ ပညာေပးလုပ္ငန္းမ်ား နည္းပညာသင္တန္းမ်ား ပို့ခ်ေပးတာတို့၊ သင္ၾကားေပးတာတို့ မရိွခဲ့ပါဘူး။ နည္းပညာပိုင္း ပံ့ပိုးမွဳမရိွလို့ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ ခံစားရတာကို က်ေနာ္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ့ျဖစ္ပါတယ္။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္ အခ်ိန္တုန္းက မွတ္မိေသးတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံကေန တင္သြင္းလာတဲ့ ျမက္သတ္ေဆး (ေပါင္းသတ္ေဆး) တစ္မ်ဳိး၀င္လာတယ္။ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္က ေရာင္းတယ္။ ၀ယ္သံုးတဲ့ ျခံသမား လယ္သမားေတြကလဲ ၀ယ္သံုးတယ္။ အဲဒီမွာ အားနည္းခ်က္က ဘာလဲဆိုေတာ့ ျမက္သတ္ေဆး ပုလင္းေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ အညြန့္ကေတာ့ ထိုင္းစာနဲ့ အဂၤလိပ္စာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရာင္းတဲ့သူကလဲ အသံုးျပဳနည္းကို မရွင္းျပဘူး။ ေရာင္းလိုက္တယ္၊ ျခံသမား လယ္သမားကလဲ ၀ယ္ျပီးသံုးလိုက္တယ္။ ေဆးက (၅-စီစီ) မွာ ေရဘယ္ႏွစ္လီတာ ေရာရသလဲ၊ ေဆးက (၁၀-စီစီ) ေရဘယ္ေလာက္ေရာရသလဲ စသျဖင့္ ေဒသခံျပည္သူေတြ နာမလည္ဘူး။ ယမ္းျပီးေတာ့ ေရာသံုးလိုက္တယ္။ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ျမက္ပင္မကဘူး သီးႏွံပင္ေတြပါ ေသကုန္တဲ့ အေျခအေနထိ ၾကံဳရပါတယ္။

က်ေနာ္တို့ ရြာက နာနတ္သီးကို အဓိကထားျပီးေတာ့ စိုက္ပ်ဳိးတဲ့ ရြာပါ။ အမ်ားဆံုးစိုက္ပ်ဳိးတဲ့သူက ပင္ေရ (၄၀၀၀၀)ကေနျပီးေတာ့ ပင္ေရ (၅၀၀၀၀) အထိ စိုက္ပ်ဳိၾကပါတယ္။ နာနတ္သီးမွည့္ခ်ိန္ဆိုရင္ ေတာင္ၾကီးျမိဳ့ေပၚမွာ ေတာင္လိုပံုေနေရာ။ ၀ယ္မယ္ကုန္သည္လဲ မရိွသလို ေအာက္ျပည္ကို သယ္ပို့ဖို့လဲ့ အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ ေရာင္းလို့မကုန္တဲ့ဟာေတြက ပုပ္ကုန္ေရာ။ အဲဒီလို အေလအလြင့္ေတြမ်ားေလ စိုက္ပ်ဳိးတဲ့သူေတြအတြက္ ပိုထိနာေလပါပဲ။ ေဖ်ာ္ရည္စက္ရံုတည္ေဆာက္ဖို့ နည္းပညာမရိွေတာ့ မတည္ေဆာက္ႏိုင္ဘူး။ အရင္းအႏွီးရိွတဲ့သူကလဲ အဲဒီလိုမ်ဳိး ေဒသခံေတြရဲ့ လုိအပ္ခ်က္ကို မၾကည့္ပဲ သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ့ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကို ေရွ့တန္းတင္ျပီးေတာ့ ပအို၀္းေဒသမွာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူး မျမင္ဖူးတဲ့ စပ်စ္ျခံကို စိုက္ျပီး စပ်စ္၀ိုင္ကို တည္ေဆာက္ပါသတဲ့။ မေရာင္ရာ ဆီလူးျဖစ္မေနဘူးလားဗ်ာ။

ေနာက္တစ္မ်ဳိးက ပအို၀္းေဒသမွာ အေလ့က်ေတာင္ေပါက္တဲ့ ေထာ့ပတ္ပင္နဲ့ ေထာ့ပတ္သီးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ေပါသလဲဆိုရင္ ကေလးေတာင္ မစားဘူး။ ဒါေပ့မယ့္ ရန္ကုန္ မႏေလးလို့ ျမိဳံၾကီးေတြမွာေတာ့ ေစ်းၾကီးေပးျပီးမွ ပဲ စားရတယ္။ အဲဒီအထိေရာက္ဖို့အတြက္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးနဲ့ သယ္ယူပို့ေဆာင္ေရးက ခက္ခဲျပန္ေရာ။ ေထာပတ္သီးကေန ေခါင္းလိမ္းဆီတို့။ အသားလွဆီတို့ စတဲ့ အလွကုန္ပစည္းထုတ္လို့ရတာကို သိေပမယ့္ နည္းပညာကို မသိတဲ့အခါက်ေတာ့ ကုန္ေခ်ာျဖစ္မလာဘူး။

ပအို၀္းေဒသက ထြက္ရိွတဲ့ စိုက္ပ်ဳိးေရး ထြက္ကုန္သီးႏွံေတြကို အေလအလြင့္နဲ့ ႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္ ဆိုရင္ က်ေနာ္တို့ေဒသမွာလဲ ကုန္ေခ်ာထုတ္တဲ့ စက္ရံုအေသးစားေလးေတြကို ဆိုင္ရာအဖြဲ့အစည္း၊ အာဏာပိုင္မ်ားက နည္းပညာအရေရာ အရင္းအႏီွးေတြပါ ပံ့ပိုးကူညီမွာ အရမ္းကို လုိအပ္လြန္းေနပါတယ္။

၅။ ေဒသခံဆိုင္ရာအဖြဲ့အစည္းမ်ားမွ ပံ့ပိုးကူညီမွဳ
ေဒသခံဆိုင္ရာအဖြဲ့အစည္းမ်ားမွ ပံ့ပိုးကူညီမွဳ ဆိုတဲ့အခ်က္မွ ေဒသခံ အဖြဲ့အစည္း ဆိုသည္မွာ ပအို၀္းအမ်ဳိးသားအဖြဲ့ခ်ဳပ္(ပီအမ္အို) ပါတီိကို ဆိုလိုခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအဖြဲ့အစည္းကေန က်ေနာ္တို့ေဒသ ဖြံျဖိဳးတိုးတက္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာမွန္ စိတ္ဆႏရိွတယ္ဆိုရင္ အမ်ဳိးသားေရးအတြက္ အျမင္က်ယ္ျပီး အထက္အခ်က္ (၁)ကေန အခ်က္ (၄) အထိကို ဦးစီးဦးေဆာင္ လုပ္ကိုင္ေျဖရွင္းေပးမွသာလွ်င္ က်ေနာ္တို့ ပအို၀္းေဒသရိွ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုး မေ၀းတဲ့အခ်ိန္ကာလတစ္ခုမွာ မိမိတို့ျမင့္ေတြ့လိုတဲ့ ရရိွပိုင္ဆိုင္ ခံစားလိုတဲ့ ဖြံျဖိဳးတိုးတက္ေရး အသီးအပြင့္ ဧကန္မလြဲ ျမင့္ေတြ ရရိွခံစားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း။

ခမ္းလြယ္ေမာ္
khamloimow@gmail.com
ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္။

2 comments:

May Hnin Lae Mon said...

ပအိုဝ္းသည္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသျဖစ္ပါက အေသးစားစက္ရံုမ်ား တည္ခြင့္ရရန္ ဥပေဒရွိျပီးျဖစ္ပါလွ်င္ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ဌာနမ်ားက သစ္သီးရည္၊ သစ္သီးအဆီအႏွစ္ထုတ္ စက္ရံုစသည္တို႔ကို တည္ခြင့္ ေပးလိုက္ရန္သာ ရွိပါသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ထိမ္းသိမ္းေရးဆိုင္ရာ ဥပေဒ၊ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ဆိုင္ရာဥပေဒ၊ စီးပြးေရး ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံမႈဆိုင္ရာဥပေဒ၊ အခြန္ဥပေဒ၊ ဘဏ္ဥပေဒ၊ အာမခံဥပေဒ၊ အလုပ္သမားဥပေဒ၊ က်န္းမာေရး ပင္စင္ ခံစားခြင့္ဥပေဒ၊ အေဆာက္အအံုေဆာက္လုပ္ျခင္း၊ စြမ္းအင္သံုးစြဲျခင္း၊ အမိႈက္စြန္႔ပစ္ျခင္း စသည္တို႔ ဆိုင္ရာဥပေဒမ်ား ရွိမွသာ ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံသူေရာ ပအိုဝ္းေဒသျပည္သူမ်ားပါ အက်ိဳးရွိပါမည္။ ဤဥပေဒမ်ားကို အမ်ားျပည္သူသိေေအာင္ ျပဌာန္းထားပါက လုပ္ရကိုင္ရသည္မွာ လြယ္ကူျမန္ဆန္ႏိုင္ပါသည္။ ဂုဏ္သိကၡာရွိေသာ ေကာ္ပိုေရးရွင္းမ်ားသည္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေပၚ ႏိုင္ငံတကာကခ်မွတ္ထားေသာ စံႏံႉးမ်ားကို လိုက္နာၾကပါသည္။

May Hnin Lae Mon said...

ပအိုဝ္းသည္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသျဖစ္ပါက အေသးစားစက္ရံုမ်ား တည္ခြင့္ရရန္ ဥပေဒရွိျပီးျဖစ္ပါလွ်င္ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ဌာနမ်ားက သစ္သီးရည္၊ သစ္သီးအဆီအႏွစ္ထုတ္ စက္ရံုစသည္တို႔ကို တည္ခြင့္ ေပးလိုက္ရန္သာ ရွိပါသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ထိမ္းသိမ္းေရးဆိုင္ရာ ဥပေဒ၊ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ဆိုင္ရာဥပေဒ၊ စီးပြးေရး ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံမႈဆိုင္ရာဥပေဒ၊ အခြန္ဥပေဒ၊ ဘဏ္ဥပေဒ၊ အာမခံဥပေဒ၊ အလုပ္သမားဥပေဒ၊ က်န္းမာေရး ပင္စင္ ခံစားခြင့္ဥပေဒ၊ အေဆာက္အအံုေဆာက္လုပ္ျခင္း၊ စြမ္းအင္သံုးစြဲျခင္း၊ အမိႈက္စြန္႔ပစ္ျခင္း စသည္တို႔ ဆိုင္ရာဥပေဒမ်ား ရွိမွသာ ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံသူေရာ ပအိုဝ္းေဒသျပည္သူမ်ားပါ အက်ိဳးရွိပါမည္။ ဤဥပေဒမ်ားကို အမ်ားျပည္သူသိေေအာင္ ျပဌာန္းထားပါက လုပ္ရကိုင္ရသည္မွာ လြယ္ကူျမန္ဆန္ႏိုင္ပါသည္။ ဂုဏ္သိကၡာရွိေသာ ေကာ္ပိုေရးရွင္းမ်ားသည္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေပၚ ႏိုင္ငံတကာကခ်မွတ္ထားေသာ စံႏံႉးမ်ားကို လိုက္နာၾကပါသည္။