By Bwarsara | 30 December 2010
ဘိန္းစိုက္ခင္းမ်ားက ပိုးမႊားျပႆနာနဲ႕ ရင္ဆိုင္လာရတာမက ဘိန္းေတာင္ယာေၾကာင့္ စားက်က္ရွားပါးလာတဲဲ ရွဥ္႔၊ ၾကက္တူေရြး၊ ျဖဴ ႏွင့္ ေျမာက္ တို႔လဲ ဘိန္းသီးမ်ား၊ ဘိန္းပင္မ်ားကို ၀င္ေရာက္စားၾက ဖ်က္ဆီးၾကတာကိုလဲ ရင္ဆိုင္လာၾကရတယ္။ အဲဒီတိရိစၦာန္မ်ားလဲ လူတို႔ ဘိန္းစဲြသလို သူတို႔လဲ ဘိန္းသီး ဘိန္းပင္ မစားရပါက မေနႏိုင္တာေၾကာင့္ ဘိန္းစိုက္ခင္းအတြင္းရွိ လူမ်ားကို မေၾကာက္ဘဲ ၀င္ေရာက္စားၾကတာကိုလဲ ေတြ႕ရတယ္။ ဘိန္းသီးဘိန္းပင္မ်ားကို တိရိစၦာန္တို႔ရဲ႕ ဖ်က္ဆီးတဲ့ အႏၱာရယ္ကို ကာကြယ္ရန္ ဘိန္းစိုက္ေတာင္သူတို႔က ဘိန္းသီးမ်ားကို အဆိပ္ခတ္ၿပီး ရွဥ္႔၊ ၾကက္တူေရြးတို႔ ၀င္လာတဲ လမ္းေၾကာင္းကုိ ထားခဲ့ၿပီး အဆိပ္ခတ္အစာ စားေစတာေၾကာင့္ အဲဒီတိရိစၦာန္မ်ားဟာ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဘိန္းၿခံအနီးတစ္၀ိုက္တြင္ မ်ဳိးသုန္းလုနီးပါးျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။
ဘိန္းၿခံ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ ေတာင္သူမ်ားလဲ မိမိတို႔ လုပ္အား၊ အခြန္နဲ႕ ရင္းႏွီးမႈေငြမ်ားကို ျပန္ကာမိေအာင္ ဘိန္းၿခံကုိ ၿခံစည္းရိုးနဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာကာထားၿပီး ေတာမွာလြတ္ထားေသာ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ျမင္းမ်ားကိုု ဖမ္းဆီးၿပီးေတာ့ ကာထားတဲ့ ဘိန္းၿခံအတြင္း ဆဲြထဲ့ကာ ဘိန္းပင္မ်ားကုိ စားေစခဲ့တယ္။ ဘိန္းပင္ကိုု စားမိေသာ ကၽြဲႏြားမ်ားဟာ ေန႔စဥ္ ရက္တိုင္း ဘိန္းပင္မစားရပါက ႏွာေခါင္းရည္ယုိၿပီး သူတို႔စားဖူးတဲ့ ဘိန္းပင္ရွိသည့္ ေနရာသို႔ ေျပးလြားသြားၾကတယ္။ ေသခ်ာကာထားတဲ့ ဘိန္းၿခံမ်ားကို သူတို႔ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ မရရေအာင္ ၿဖိဳဖ်က္ၾကတယ္။ အဲလိုၿဖိဳဖ်က္ၿပီး ဘိန္းစိုက္ခင္းကို ၀င္စားတဲ့ ကၽြဲႏြားမ်ားကို ၿခံပိုင္ရွင္က ဖမ္းဆီးထားၿပီး ဖ်က္ဆီးခံရတဲ့ ဘိန္းခင္းမ်ားကုိ ေလ်ာ္ေၾကး ျပန္ေတာင္းခဲ့တယ္။ ေလ်ာ္ေၾကးမေပးပါက ဖမ္းထားတဲ့ ကၽြဲႏြားမ်ားကို ပိုင္ရွင္ခိုင္းစားမရေအာင္ ပံုမွန္လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြဲႏြားေျခေၾကာမႀကီးကို ဓါးနဲ႕ခုတ္ျဖတ္ထားခဲ့ၾကတာကိုလည္း ကၽြဲႏြားပိုင္ရွင္ေတြက ထိုျပသာနာကို မၾကာခဏ ႀကံဳေတြေနၾကတယ္။ အဲဒီျပသာနာကို ေျဖရွင္းဖို႔ ဘယ္ေနရာမွ မတိုင္ရဲၾကဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့ ဥပေဒႏွင့္ မကင္းလြတ္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ၾကလို႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီျပႆနာရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြကေတာ့ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အမုန္းပြားမႈႏွင့္ မေကာင္းႀကံမႈေတြဘဲ အဖတ္တင္လာၾကတယ္။
ဘိန္းေတာင္ယာမ်ားဟာ ေျမျပန္႔မွာ စိုက္ၾကတာရွိေပမယ့္ အမ်ားအားျဖင့္ သြားလာလို႔ ခက္ခဲတဲ့ ျမင့္မားတဲ့ ေတာင္ေၾကာေဒသမွာ စိုက္ပ်ဳိးၾကတာမ်ားတယ္။ ဘိန္းစိုက္ခင္းအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ဓါတ္ေျမၾသဇာႏွင့္ ပိုးသတ္ေဆးျဖန္႔ဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ေရေတြကို ဘိန္းစိုက္ေတာင္သူေတြက တစ္ေတာင္တက္ တစ္ေတာင္ဆင္းျဖင့္ ခက္ခဲစြာ သယ္လာရပါတယ္။ ေလးလံတဲ့ ပစၥည္းမ်ားကုိ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ လမ္းျဖင့္ လူအားႏွင့္ သယ္လာရပါတယ္။ အဲဒီလႈပ္ရွားမႈရဲ႕ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ပင္ပမ္းမႈႏွင့္ အေၾကာကိုက္ခဲမႈ ေ၀ဒနာမ်ားကို ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ေျဖရွင္းတဲ့နည္းကေတာ့ အရက္ေသာက္ျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ဘိန္းရႈျခင္းပဲျဖစ္တယ္။
ခႏၶာကိုယ္ကိုက္ခဲ ေညာင္းညာပါက မိမိတို႔ ဘိန္းၿခံမွာ ဘိန္းစီးကို အလြယ္တကူ ရယူႏိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဲဒီဘိန္းစီးမ်ားကို မိမိတို႔ေသာက္တဲ ေဆးေပါ့လိပ္ေပၚမွာ ပါးပါးေလး ကပ္လိမ္းထားၿပီး ေသာက္ၾကတယ္။ လူငယ္ေတြက မ်ားေသာအျဖင့္ ေဆးလိပ္စဲြၾကတာမ်ားတယ္။ ေတာေတာင္မွာ ျဖဳတ္ေကာင္ေတြ ျခင္ေတြရဲ႕အႏၲရာယ္ကို ေဆးလိပ္အေငြ႕ျဖင့္ ကာကြယ္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ေသာက္ၾကတယ္လို႔ အမ်ားအားျဖင့္ အဲလိုေျပာၾကတယ္။ အဲဒီမွတစ္ဆင့္ ခႏၶာကိုယ္ကိုက္ခဲမႈျပႆနာကို ေျဖရွင္းရန္အတြက္ဆိုၿပီး ဘိန္းစီးလိမ္းထားတဲ့ ေဆးေပါလိပ္မွတဆင့္ ဘိန္းစဲြလာၾကတာျဖစ္တယ္။
အရက္ႏွင့္ ဘိန္းစဲြေနသူေတြရဲ႕ သားသမီးေတြ ဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲဆိုေတာ့ အရြယ္က (၇) ႏွစ္ (၈) ႏွစ္ေလာက္သာ ရွိေသးတဲ့ သူတို႔သားသမီးေတြက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ အရက္ဆိုင္ေရွ႕မွာ ဆံပင္ဖြားဖြား ဖိနပ္လည္းမပဲ လက္ႏွစ္ဖက္ပိုက္ထားၿပီး ပိုက္ထားတဲ့ဘယ္လက္ခ်ဳိင့္ၾကားက အရက္ပုလင္းေလး ထိုးထားၿပီးေတာ့ ဆိုင္ရွင္ကို လန္းေခၚႏိုးေနၾကတာကို က်ေနာ္ေခတၱေနဖူးတဲ့ ရြာမ်ားမွာ မၾကာခဏေတြ႕ရတယ္။ သူတို႔မိဘက မနက္ေစာေစာ အရက္စာ ဘိန္းစာလို႔ သူတို႔ကို အရက္သြား၀ယ္ခိုင္းတာျဖစ္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘိန္းစိုက္တဲ့ေက်းရြာ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲ့မွာ အမ်ဳိးသမီးေတြက အရက္စဲြတာမ်ားလာတယ္။ ေယာကၤ်ားေတြက ဘိန္းစဲြၾကတာမ်ားတယ္ အထူးသျဖင့္ လူလတ္ပိုင္းေတြျဖစ္တယ္။
ရြာသားေတြဟာ ဘိန္းစဲြလာၾကတဲ့ နည္းလမ္းေနာက္တမ်ဳိးကေတာ့ ဘိန္းေရာင္း၀ယ္ေရး လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ျဖစ္တယ္။ ဘိန္းေရာင္း၀ယ္တဲ့သူေတြဟာ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္မ်ားျဖစ္ေသာ ေက်းရြာဥကၠ႒၊ ပုလိပ္၊ ေဒသတြင္းအာဏာပိုင္၊ စစ္တပ္၊ မူးယစ္ ေထာက္လွမ္းေရး စသျဖင့္ ဖံြ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေလးကို အလဲြသံုးစားလုပ္ၿပီး အဲဒီအာဏာပိုင္ေတြကုိ ဘိန္းပဲြစားေတြက အခြန္အဆင့္ဆင့္ေပးေဆာင္ရတယ္။ ေက်းရြာဥကၠ႒ကလည္း သူသတ္မွတ္ထားတဲ့ အခြန္ႏံႈးကို ဘိန္းပဲြစားေတြ မေပးႏိုင္ဘူးဆိုရင္ သူ႔ရြာကို ၀င္ခြင့္မေပးဘူး။ ေက်းရြာဥကၠ႒ဟာ ဘိန္းပဲြစားဆီက ရတဲ့အခြန္ေငြႏွင့္ ဘိန္းစိုက္ေတာင္သူေတြထံမွ ေကာက္ရတဲ့အခြန္ေငြေတြကုိ ရဲ၊ မူးယစ္၊ စစ္တပ္တို႔ ရြာေရာက္လာရင္ သူတို႔ကို အခြန္ျပန္လည္ဆက္သရပါတယ္။ ဘိန္းပဲြစားေတြဟာ ဘိန္း၀ယ္ရဖို႔အတြက္ ရြာ၀င္ႏိုင္ေရးအခြန္၊ လမ္းေၾကာင္းသြားလာ လြတ္လပ္လြယ္ကူေရးအခြန္၊ ေဒသအတြင္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနထိုင္လႈပ္ရွားႏိုင္ေရးအခြန္ ဆိုေတာ့ ဘိန္း၀ယ္ရဖို႔အေရး အခြန္အတြက္ ေငြအမ်ားႀကီး ရင္းႏွီးရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘိန္းပဲြစားေတြဟာ ဘိန္းစိုက္ေတာင္သူထံမွ ဘိန္းစီးေတြကို ေစ်းႏွိမ္ၿပီး၀ယ္ၾကတယ္။
ဘိန္းစိုက္ေတာင္သူမ်ားလည္း ေစ်းႏွိမ္ခံရတဲ့အတြက္ သူတို႔ရင္းႏွီးထားတဲ့ ကာယအား၊ ဒါနအားေတြကို ျပန္ကာမိႏိုင္ဖို႔ ဘိန္းစီးေရာင္းတဲ့အခ်ိန္မွ နည္းလမ္းေတြရွာလာၾကတယ္။ ဘိန္းပင္ေတြကို ဒယ္အိုးႀကီးထဲ့မွာ ေရႏွင့္ႀကိဳျပဳတ္ၿပီး ဘိန္းပင္က ထြက္လာတဲ့ အစီးအနယ္မ်ားကို ေရခမ္းေအာင္ ျပဳတ္ထားတယ္။ ေရခမ္းၿပီး ထိုင္က်န္ေနတဲ့ ဘိန္းပင္အနယ္ေတြကို ဘိန္းစီးႏွင့္ ျပန္ေရာတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဘိန္းပန္းရြက္ဖတ္ေတြကို ေက်ေအာင္လုပ္ၿပီး ဘိန္းစီးႏွင့္ျပန္ေရာတယ္။ တခ်ဳိ႕က လုပ္သားေမာင္ (၀မ္းေပ်ာ့ေဆး) ကို ဘိန္းစီးႏွင့္ ေရာႏွယ္လိုက္တယ္။ အဲသလိုလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ဘိန္းစီးေတြ အေလးခ်ိန္တိုးလာေအာင္ လုပ္ရျခင္းျဖစ္တယ္။ အဲလိုတျခားပစၥည္းႏွင့္ေရာၿပီးလုပ္ထားတဲ့ ဘိန္းစီးေတြကို ၀ယ္မိတဲ့ ဘိန္းပဲြစားေတြက အရႈံးေပၚတယ္။
အေၾကာင္းက အဲလိုမ်ဳိးဘိန္းစီးဟာ ဘိန္းျဖဴခ်က္လို႔မရေတာ့ဘူး ယာဘားခ်က္လို႔လည္း နည္းနည္းဘဲရတယ္လို႔ ဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘိန္းပဲြစားေတြက ဘိန္း၀ယ္ရင္ ေက်းရြာက လူတစ္ဦးဦးကိုေခၚၿပီး ေသာက္ခိုင္းၾကည့္တယ္။ ဘိန္းစီးစစ္မစစ္ စစ္ေဆးတဲ့နည္းေပါ့။ ဘိန္းစီးစစ္မစစ္ ေသာက္ၾကည့္စစ္ေဆးေပးတဲ့ အဲဒီရြာသားတစ္ဦးဦးကို ဘိန္းအရမ္းစဲြလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဆို အဲဒီဘိန္းပဲြစားေတြက သူကုိ မသံုးေတာ့ဘူး။ ေနာက္ထပ္ ဘိန္းမစဲြေသးတဲ့ လူအသစ္ကို ျပန္ရွာၿပီး အသံုးခ်တယ္။ အဲဒီလုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ဆင္းရဲတဲ့ရြာသားေတြဟာ ဘိန္းစဲြလာတဲ့ဦးေရ ပိုမ်ားလာတယ္။ အဲဒါအျပင္ ဘိန္းစီးေတြကို တျခားပစၥည္းနဲ႕ ေရာၿပီလုပ္ထားတတ္တဲ့ ဘိန္းေတာင္သူမ်ားကိုလည္း ဘယ္သူလက္ခ်က္ေၾကာင့္ မသိပဲ လုပ္ႀကံျခင္း ခံၾကရတယ္။
က်ေနာ္ႀကံဳဖူးတဲ့ လုပ္ႀကံမႈကေတာ့ ဟိုပုန္းၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္ ေတာင္တန္းေပၚက ထီခမ္းရြာ တစ္ရြာရွိတယ္။ ရြာက သိပ္မႀကီးပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အဲဒီရြာက ေကာင္းမေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ရေတာ့ သြားလယ္ျဖစ္တယ္။ သြားလယ္ခ်ိန္မွာ ရြာသားတစ္ေယာက္က ဘိန္းၿခံမွာ လုပ္ႀကံျခင္းခံရတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တုန္းကေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘိန္းတိုက္ဖ်က္ေရး စစ္ဆင္မႈမစခင္အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ လုပ္ႀကံခံရတဲ့ ရြာသားတဦးကေတာ့ အရင္က သူ႔ဘိန္းစီးေတြကို လုပ္သားေမာင္စားေဆး အမ်ားအျပားႏွင့္ ေရာၿပီးေရာင္းလိုက္တယ္။ ၀ယ္မိတဲ့သူက အရႈံးေပၚတယ္။ သူေသရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကိုေတာ့ မည္သူလက္ခ်က္မွန္း မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဘူး။ ဟိုပံုးၿမိဳ႕မွ ရဲမ်ားက လာေရာက္စစ္ေဆးေပးေပမယ့္ ရာဇာ၀တ္ေကာင္ကို မေဖာ္ထုတ္ေပးဘဲ ၎ရဲ႕ က်န္ရစ္မိသားစုမ်ားကို ဘိန္းစိုက္တဲ့အတြက္ေၾကာင္း ဒဏ္ေငြထပ္ရိုက္တယ္။
အဲဒီမိသားစုလည္း ဒဏ္ေငြေပးေဆာင္ရန္အတြက္ ယခင္ကတည္းက ၎တို႔ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ဟိုပံုးၿမိဳ႕တိုက္အိမ္ႀကီးကိုလည္း ေရာင္းၿပီး ဒဏ္ေငြ သိန္းဆယ္နဲ႕ခ်ီၿပီး ေပးေဆာင္လိုက္ရတယ္။ အျခားေသာအရပ္ေဒသမ်ားလည္း ဘိန္းလုပ္ငန္းမွာ ဂုဏ္ပကာဓါန ၿပိဳင္ဆိုင္မႈေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္းလုပ္ႀကံၿပီး သတ္ျဖတ္ေျဖာင့္ဖ်မႈခံရျခင္း၊ မျမင္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အခ်င္းခ်င္းရြာတြင္းမွာ ဓါးျဖင့္ထိုးသတ္ၾကျခင္း စတဲ့ျပႆနာေတြ ယခင္က မျဖစ္ဖူးဘဲ၊ ဘိန္းစိုက္ေလာကေရာက္မွ ျဖစ္လာသည့္ မိုက္မဲမႈေတြ ၾကားရ ေတြ႕ရ ႀကံဳရလာပါတယ္။
ဘိန္းမ်ားကုိ တစ္ေနမွ တစ္ေနရာသို႔ ဘယ္လိုမ်ဳိးသယ္သြားလဲ၊ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ကို ဘယ္လိုမ်ဳိးျဖတ္သြားလဲလို႔ ဘိန္းေရာင္း၀ယ္ဖူးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက တစ္ခါသယ္ရင္ အမ်ားႀကီးမသယ္ဘူး ဆိုင္ကယ္ထိုင္ခံုေအာက္က ထဲ့ဆန္႔ေလာက္ဘဲ သယ္တယ္တဲ့။ သူသယ္သြားေနတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ရွိ စစ္ေဆးေရးဂိတ္မ်ားရွိ တာ၀န္က်ပုလိပ္မ်ားကို တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စျဖင့္ သူမိတ္ဖဲြ႕ထားခဲ့တယ္။ သူဘိန္းယူသြားေတာ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီပုလိပ္ကို အရင္အေၾကာင္းၾကားၿပီးေတာ့ ဂိတ္မေရာက္ခင္မွ ခ်ိန္းထားလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ပုလိပ္က ဘိန္းပါတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကို စီးၿပီး ဂိတ္ႀကီးကို ေမာင္းျဖတ္ေပးလိုက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ပုလိပ္ေတြ တစ္ဖဲြ႕ႏွင့္တစ္ဖဲြ႕ အလုပ္တာ၀န္ခ်ိန္ လဲၾကတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ ပုလိပ္စီးတဲ့ဆိုင္ကယ္ဆို ဂိတ္ျဖတ္ရင္ ဂိတ္မွာတာ၀န္က် ပုလိပ္က မစစ္ဘူးဆိုေတာ့ သယ္လို႔ရတာေပါ့။ ထိုက္တန္တဲ့ပိုက္ဆံ လဒ္ထိုးေပးႏိုင္ရန္ ဘာမဆို လုပ္လို႔ရပါတယ္တဲ့။
အပိုင္း(၇)သို႔ ဆက္လက္ပါမည္။
မွတ္ ခ်က္
(က်ေနာ္ ႀကံဳေတြ႕ျမင္ဖူးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးေရးေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ျပႆနာမ်ားရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္မႈေတြကို ေ၀ွငွခ်င္တဲ့ဆႏၵျဖင့္ ဒီစာကို အခ်ိန္ရသလို ေရးလိုက္တယ္။ ဆက္ေရးခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိေပမယ့္ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲေၾကာင့္ အခ်ိန္ကာလ လနဲ႕ခ်ီၿပီးမွ အဆက္ထပ္ေရးျဖစ္တာကို အားေပးဖတ္သူမ်ားအား က်ေနာ္ေတာင္းျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ စာေရးဆရာမဟုတ္ပါ။ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႕ အျမင္ကို ဖလွယ္ေ၀ငွခ်င္ေသာသူ ျဖစ္တယ္။)
No comments:
Post a Comment