ဆရာေတာ္သည္ (၆) ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ မိဘမ်ားက ေကာ့က်ဳိက္ပအို၀္းရြာ ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးဇယႏၱထံတြင္ အပ္ႏွံၿပီး သင္ပုန္းႀကီး၊ မဂၤလာသုတ္၊ ေလာကနိတိတို႔ကို သင္ယူခဲ့သည္။ အသက္ (၁၀) ႏွစ္ ရေသာအခါ ေမြးရပ္ေျမမွ ေတာင္ဘက္ မိုင္ (၃၀) အကြာရွိ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ က်ဳိက္သန္လန္ေတာင္ အေနာက္ျခမ္း ႀကံခင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးအာစာရထံတြင္ လည္းေကာင္း၊ ရတနာဘံုျမင့္ ဆရာေတာ္ ဦးတႆထံတြင္လည္းေကာင္း ၀ိနည္း၊ သဒၵါ၊ သၿဂဳႋဟ္တို႔ကို အေျချပဳသင္ယူခဲ့သည္။
ရွင္သာမေဏဘ၀ျဖင့္ ပညာသင္ယူျခင္း။
ဆရာေတာ္၏ အသက္ (၁၃) ႏွစ္အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ မိဘႏွစ္ပါးက ပစၥယာႏုဂၢဟျဖင့္ ေကာ့က်ဳိက္ပအို၀္းရြာ ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးဇယႏၱအား ဥပဇၩာယ္ျပဳခဲ့သည္။ ရွင္၀ိနာယ ဘဲြ႕မည္ျဖင့္ ရတနာဘံုျမင့္ေက်ာင္း၌ ပရိယတၱိအေျခခံပညာမ်ားကို ဆက္လက္ သင္ယူခဲ့သည္။ အသက္ (၁၈) ႏွစ္အရြယ္တြင္ သာမေဏဘ၀မွ လူထြက္ၿပီး မိဘ၏ လယ္ယာလုပ္ငန္းကို လုပ္ကူခဲ့ေသာ္လည္း ေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္း မရွိသျဖင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ ႀကံခင္းေက်ာင္းသို႔ ျပန္ေရာက္ကာ သာသနာေဘာင္သို႔ ျပန္၀င္ခဲ့သည္။
ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ ပညာသင္ယူျခင္း။
ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၉၄ ခုႏွစ္ ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္ (၁၅) ရက္ေန႔တြင္ သက္ေတာ္ (၂၀) ႏွစ္အတြင္း၌ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ က်ဳိက္သန္လန္ဘုရားေတာင္ေပၚရွိ ရတနာဘုန္းျမင့္ေက်ာင္း ခ႑သိမ္၌ ႀကံခင္းဆရာေတာ္ ဦးအာစာရကုိ ဥပစၩာယ္ျပဳ၍ မိဘႏွစ္ပါးမွ ပစၥယာႏုဂၢျဖင့္ ရဟန္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။
ရဟန္းငယ္ဘ၀ ပထမ၀ါတြင္ ႀကံခင္းေက်ာင္း ဆရာေတာ္ထံမွ ပရိယတၱိစာေပမ်ားကုိ သင္ယူခဲ့သည္။ ဒုတိယ၀ါတြင္ ဘီးလင္းၿမိဳ႕နယ္ ေရႊေရာင္ျပေတာရေက်ာင္း ေတာမွီရဟန္းေတာ္ ဦးအုန္းလိႈင္ထံ ၀ိပႆနာက်င့္ႀကံအားထုတ္နည္းႏွင့္ “အသားလြတ္သံုးေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္လွ်င္ တရားအားထုတ္ရာ၌ ပိုမိုထူးျခင္းမည္” ဟူေသာ ဆိုဆံုးမၾသ၀ါဒမ်ားကို ခံယူၿပီး ေတာင္စြန္းၿမိဳ႕ က်ဳိက္ထီးေဆာင္းေတာရေက်ာင္းတြင္ တရားက်င့္ႀကံအားထုတ္ႏိုင္ရန္ သီတင္းသံုးခဲ့သည္။
တတိယ၀ါတြင္ မုတၱမကၽြဲၿခံ မရမ္းေခ်ာင္ေတာရ ဆရာေတာ္ ဦးသီလထံမွ ကမၼ႒ာန္းနည္းနာမ်ား ခံယူခဲ့ၿပီး တတိယ၀ါကၽြတ္ခ်ိန္တြင္ ရင္းၿငိမ္ပန္းေတာေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးဇ၀နထံမွ ကခၤါ၀ိတရဏီအ႒ကထာ က်မ္းကုိ သင္ယူခဲ့သည္။ စတုတၳ၀ါတြင္ ေမာ္လၿမိဳင္ေျမာက္ဘက္ တစ္ဘက္ကမ္း ကတိုးေကာ့ႏွပ္ရြာ ကြင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမထံတြင္ ၀ိနည္းပိဋိကတ္ေတာ္မ်ား၊ သုတၱန္ပါဠိေတာ္က်မ္းႀကီးမ်ားကို သင္ယူခဲ့သည္။ စတုတၳ၀ါကၽြတ္ခ်ိန္ေရာက္ေသာ္ မရမ္းကုန္း၊ ဘီးလင္းေတာင္စြန္းဖက္မွ ေတာင္ဘက္ပင္လယ္ ကမ္းေျခေဒသျဖစ္ေသာ မုသင္သို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ မုသင္ဆရာေတာ္ထံမွ အသုဘကမၼ႒ာန္းရႈပြားနည္းမ်ားကို သင္ယူခဲ့သည္။ ၎ရႈပြားနည္းအလုပ္ကို လိပ္ခံုး၊ သံပုရာေစ့၊ ေရႊေလွ ႏွင္းပုလဲ၊ ဇုတ္သုတ္၊ ဇဲြကလာ၊ ေညာင္ပလင္ေဒသမ်ားတါင္ သီတင္းသံုးၿပီး က်င့္ႀကံအားထုတ္ခဲ့သည္။
ပဥၥမ၀ါတြင္ ဘီလင္းၿမိဳ႕နယ္ ေတာင္စြန္း သရက္ကုန္းေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးနရိႏၵထံတြင္ ၀ိနည္းပါဠိေတာ္ႏွင့္ အဘိဓမၼာ စာေပက်မ္းကန္မ်ားကို ဆက္လက္ဆည္းပူးခဲ့သည္။ ပဥၥမ၀ါကၽြတ္ေသာအခါ ရင္ၿငိမ္ပန္းေတာေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦဇ၀နထံမွ ၀ိနည္းကို ပဓာနထားသင္ယူသည့္အျပင္ သုတၱန္ပါဠိေတာ္ကိုပါ သင္ယူခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ ေရႊက်င္ၿမိဳ႕ႏွင့္ အထက္၀ိုင္ကၽြန္းေတာရ ဆရာေတာ္ဦးေခမိႏၵထံမွ ၀ိပႆနာတရားကမၼ႒ာန္းကုိ ထပ္မံဆည္းပူးခဲ့သည္။
ဆရာေတာ္သည္ ရဟန္းသိကၡာ (၅) ၀ါအတြင္းတြင္ တစ္ေက်ာင္းတစ္ရြာတည္းတြင္ အတည္တက်ေနထိုင္ၿပီး မိမိ၏ ရုပ္ပိုင္းဘ၀ဆိုင္ရာမ်ား ျပည့္စံုျမင့္မားေရး တစ္ခုတည္းကိုသာ လိုလားေတာင့္တျခင္းမရွိဘဲ၊ စိတ္ပိုင္းဘ၀ ဆိုင္ရာအသိဥာဏ္ပညာတိုးပြားျမင့္မားေရးကိုပါ အေလးထားလ်က္ တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္အားလံုးကို ျဖတ္ေတာက္ကာ တစ္ရြာၿပီးတစ္ရြာ တစ္ဆရာၿပီးတစ္ဆရာ ၀တ္ရည္ကုိ စားသံုးေသာ ပ်ားပမာ ဆရာစံု၊ နည္းစံု၊ ဟန္ကုန္ေအာင္ လွည့္လည္ က်က္စားသြားလာဆည္းပူးခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးရြာႀကီးမ်ားကို ဖဲခြာလာၿပီး ပရိယတ္ပဋိပတ္ မဖံြ႕ၿဖိဳးေသးေသာေဒသမ်ား၌ ဦးစားေပး သာသနာျပဳရန္ ရည္သန္ေမ်ာ္မွန္းလ်က္ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္ၾကြလာခဲ့သည္။
အေရွ႕ဖက္ခရီးကို ထြက္သြားျခင္း။
ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၉၉ ခုႏွစ္ တန္ခူးလတြင္ အေရွ႕ဘက္သို႔ ခရီးထြက္ကာ ေမာ္လၿမိဳင္၊ က်ဳံဒိုး၊ ေကာ့ကရိတ္၊ ျမ၀တီလမ္းမွ သေဘၤာတစ္ခါ၊ ကားတစ္လဲွ႕၊ လွည္းတစ္တန္ျဖင့္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕သို႔ ခရီးေပါက္ခဲ့သည္။ မဲေဆာက္ေတာင္ေက်ာင္းႀကီးဆရာေတာ္ဦးပညာထံတြင္ ေရာက္ရွိလာသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးဦးပညာသည္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္း အင္းေလးကန္ေဒသမွ ပအို၀္းမ်ဳိးႏြယ္ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္သျဖင့္ မ်ဳိးရိုးဗိဇ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဘာသာစကားတူ ရဟန္းတစ္ပါးေရာက္လာကို ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးလ်က္ရွိသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးဦးပညာသည္ ဆရာေတာ္ဦး၀ိနာယ(သာမညဆရာေတာ္) ၏ အေရွ႕ဖက္ခရီး ေရာက္ရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဤေက်ာင္းသည္သာ သီတင္းသံုးၿပီး သာသနာျပဳသြားရန္ ဆံုးမၾသ၀ါဒေပးလိုက္၍ ဆရာေတာ္ဦး၀ိနာယလည္း အေရွ႕ဖက္ခရီးတြင္ အဆံုးသတ္ခဲ့ေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ မဲေဆာက္ေတာင္ေက်ာင္းႀကီးတြင္ သံုးမိုးသံုး၀ါကာလတြင္ စာေပက်မ္းဂန္မ်ား တရားဘာ၀နာအလုပ္မ်ားေလ့လာ က်င့္သံုးျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
ေမြးရပ္ေျမသို႔ ျပန္လာၿပီး ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ဘ၀။
ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၀၂ ခုႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္းလတြင္ ညီေထြးျဖစ္ေသာ ခြန္စံမင္းသည္ ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ မဲေဆာက္ေတာင္ေက်ာင္းႀကီးသို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီး ဖခင္ေနမေကာင္းေၾကာင္း အေၾကာင္းစံု ေလွ်ာက္ထားခြင့့္ပန္လာ၍ ဆရာေတာ္သည္ ေမြးရပ္ေျမသို႔ ျပန္ၾကြခဲ့သည္။ ေမြးရပ္ေျမသို႔ေရာက္ေသာအခါ ရဟန္းဘ၀ (၉) ၀ါျဖင့္ ေကာ့က်ဳိက္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးဇယႏၱက ေကာ့က်ဳိက္ရြာေတာင္ဘက္ တစ္မိုင္အကြာရွိ ၀ါဆူးေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္အျဖစ္ တာ၀န္ခ်ေပးခဲ့သျဖင့္ ထိုႏွစ္ တန္ေဆာင္းမုန္းလတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ရန္ ဤေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။
ဆရာေတာ္သည္ ၀ါဆူးေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ျဖစ္လာေသာအခါ အုတ္ရိုးအၾကမ္းထည္သာ ၿပီးစီးခဲ့သည့္ ေဆာက္လုပ္ဆဲ ၀ါဆူးေက်ာင္းတိုက္ႀကီးကို ၿပီးစီးျပည့္စံုေအာင္ ဆရာေတာ္က ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ေကာ့က်ဳိက္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးဇယႏၱ ပ်ံလြန္ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ၎၏ေက်ာင္းကိုပါ တဲြ၍ ဆရာေတာ္က အစစအရာရာ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံခန္႔႔ခဲြ႕ေပးလွ်က္ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းကို မေနမနားေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည္။
၀ါဆူးေက်ာင္းႏွင့္ ေကာ့က်ဳိက္ေက်ာင္းရွိ စာသင္သား သာမေဏမ်ားႏွင့္ ရဟန္းမ်ား အပါးေပါင္း (၆၀)ခန္႔ကိုလည္း ဆြမ္းပန္း ေ၀ယ်ာ၀စၥျပည့္စံုေစရန္ ဦးစီးဦးေဆာင္ စီမံခန္႔ခဲြ႕ ေဟာေျပာေပးခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္သည္ အေျခခံမူလ ပရိယတၱိမ်ားကို တျပည့္ရဟန္းသာမေဏတို႔အား သင္ၾကားပို႔ခ်ေနသည့္ ၾကားမွ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးဇယႏၱ၏ အရိုက္အရာကို ဆက္ခံလ်က္ ေရွးေဟာင္းေစတီပုထိုး ျပဳျပင္မြမ္းမံမႈမ်ားကိုလည္း ထက္သန္စြာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ၎တို႔မွာ ေကာ့က်ဳိက္ရြာအနီးရွိ ေက်ာက္ကလပ္ ေစတီကို ဘက္စံုျပဳျပင္မြမ္းမံ၍ ထီးေတာ္သစ္ တင္လွဴျခင္း၊ ၁၃၀၉ တြင္ ၀ါဆူးေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ကုိးန၀င္းေစတီေတာ္ အသစ္တည္ထားျခင္း၊ ၁၃၁၂ တြင္ ၀ါဆူးရြာအနီး ထရံုးပေနာ္ေစတီကုိ ျပဳျပင္ျခင္း၊ ၁၃၃၅ တြင္ ေကာ့က်ဳိက္ရြာေတာင္ဘက္ ဘုရားကုန္းေတာ္မွ ေရွးေဟာင္းေစတီကို ျပဳျပင္ၿပီး ထီးေတာ္တင္လွဴျခင္း စသည္တို႔အျပင္ ေက်ာင္းတိုက္(၂) ေက်ာင္းအတြင္း တိုက္ေက်ာင္း၊ သိမ္ေက်ာင္းႏွင့္ ဓမၼရံုတို႔ကိုလည္း ေဆာက္လုပ္ေပးခဲ့သည္။
ေလာကုတၱရာစာေပမ်ားကိုလည္း သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပးခဲ့ၿပီး စာေပထူးခၽြန္ၿပီး ဥာဏ္ရည္ထက္ျမက္သည့္ စာသင္သားမ်ားကို ေမာ္လၿမိဳင္၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားသို႔ ေစလြတ္ၿပီး ေထာက္ပံေပးခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ ေထာက္ပံေပးေသာ စာသင္သားမ်ားတြင္ ဓမၼစရိယက်မ္းဘဲြ႕ရ၊ က်မ္းစဲြ၊ ပထမႀကီး၊ ပထမလတ္၊ ပထမငယ္ ေအာင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားစြာ ေပၚထြန္းခဲ့သည္။
ေမြးေန႔ရက္မွ သက္သားလြတ္ဘုဥ္း စတင္ေပးျခင္းႏွင့္ ေတာရေဆာက္တည္ရန္ အားသန္လာျခင္း။
ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၃၄ ခုႏွစ္ ၀ါဆိုလတြင္ က်ေရာက္သည့္ ဆရာေတာ္၏ ေမြးေန႔ ႏွစ္(၆၀)ျပည့္သည္ ၀ါဆူးေက်ာင္းႀကီးတြင္ ၀ါဆူးရြာႏွင့္ ေကာ့က်ဳိက္ရြာ ဒကာမ်ား ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈျဖင့္ ေမြးေန႔မဂၤလာပဲြအလွဴေတာ္ကို က်င္းပခဲ့သည္။ အသက္သားလြတ္ဘုဥ္းေပးျခင္းကို ထိုပဲြေတာ္ႏွစ္မွ စတင္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဆရာေတာ္သည္ ဗုဒၶါႏုႆတိ၊ ဓမၼာႏုႆတိ၊ သံဃာႏုႆတိ ဘာ၀နာပြားျခင္း၊ ေမတၱာဘာ၀နာပြားျခင္းမ်ားကို ေန႔ညမျပတ္ က်င့္ႀကံအားထုတ္လာေသာအခါ သီလသိကၡာ၊ သမာဓိသိကၡာတို႔ တိုးပြားလာသည္။ သီးသန္႔ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းေလးမွာသာ အခ်ိန္ပိုကုန္လာသည္။
ဆရာေတာ္သည္ ၁၃၄၁ ခုႏွစ္တြင္ ေရာက္ရွိလာေသာ သက္ေတာ္ (၆၇)ႏွစ္မွ စ၍ န၀ကမၼကိစၥ၊ ပရိေဘာဂကိစၥမ်ားကို စြန္႔ပယ္ၿပီး ကိုယ္အမႈအရာ ႏႈတ္အမႈအရာမ်ား ထူးျခားေျပာင္းလဲႏူးညံ့လာကာ စိတ္သႏၱာန္၌ ေတာရေဆာက္တည္ရန္ အားသန္လာေလသည္။
No comments:
Post a Comment