ကၽြန္ေတာ္တို႕ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္မွ တည္ရွိေနေသာ တိုင္းရင္းသားဟု သမိုင္းေဖာ္ျပခ်က္အရ သိရွိရေပသည္။ သူရိယစႏၵာမင္း မတိုင္ခင္ကတည္းက တည္ရွိေနပါသည္။ သထံုသုဝဏၰဘူမိသည္ ပအိုဝ္းတိုင္းျပည္ဟု ေခၚလ ွ်င္မမွားေပ။ ျပည္နယ္ႏွင့္တိုင္းသည္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွ ေပၚေပါက္လာသည္။ သုဝဏၰဘူမိသည္ ေနာက္ဆံုးမင္းျဖစ္ေသာ ခြန္မႏုဟာသည္ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးမွားၿပီး ၎၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကုိ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားက လုိက္နာေၾကာင္း သမိုင္းရာဇဝင္အရ သိရွိရေပသည္။ ၎အား အရင္ေခတ္ ပအိုဝ္းသမိုင္းစဥ္ဆက္ေနထိုင္ခဲ့ေသာပအိုဝ္းဟု ေျပာလွ်င္မမွားေပ။
ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား ေနထိုင္ေသာ သုဝဏၰဘူမိသည္ ပုဂံမင္းအေနာ္ရထာ သိမ္းပိုက္ၿပီးေနာက္ တစ္ကြဲ တစ္ျပားျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေရၾကည္ရာမ်က္ႏုရာသို႕ ေျပာင္းေရြ႕ေနထိုင္လာခဲ့သည္။ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း အတြက္ အဓိကေတာင္ယာစိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္လာခဲ့ၾကသည္။ ေတာင္ေပၚေဒသတြင္ အေနထိုင္မ်ားၿပီး ကိုယ္ပိုင္ ယဥ္ေက်းမႈ ကိုယ္ပိုင္ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာမ်ား ရွိခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အျခားလူမ်ိဳးမ်ားမွ ပအုိ၀္းလူမ်ိဳးကုိ ေတာင္သူလူမ်ိဳးဟု ေခၚေလ့ရွိခဲ့သည္။ ပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ သထံုဦးလွေဖသည္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္အျပည့္ျဖင့္ ေတာင္သူဟု အေခၚခံရေသာ ပအိုဝ္းတုိုင္းရင္းသားမ်ားကို ပအိုဝ္းဟု ေျပာင္းလဲသတ္မွတ္ေခၚေပးရန္ ႏိုင္ငံေတာ္သို႕ေတာင္းဆိုလာခဲ့သည္။
ေအာက္ျပည္မွ ရွမ္းျပည္နယ္သို႕ ေျပာင္းေရြ႕လာေသာ ပအိုဝ္းတုိင္းရင္းသားမ်ားကို ပအိုဝ္းၿခဲဳင္းဟု ေခၚသည္။ (ၿခဲဳင္း) ၏ အဓိပၸာယ္သည္ ေျပာင္းေရြ႕သည္ကို ဆုိလုိသည္။ ေတာင္ေပၚေဒသ နဂိုမူလ ရွိၿပီးသားပအိုဝ္း တိုင္းရင္းသားမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။ သံလြင္ျမစ္အေရွ႕ဘက္ႏွင့္ ယိုးဒယားအစပ္ၾကားတြင္ ကၽြန္းေလးေပၚေနထိုင္ ခဲ့ေသာ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။ ၎ကို ပအိုဝ္းကြန္လံုဟု ေခၚသည္။ ကြန္လံုသည္ ရွမ္းစကား ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္းႀကီးဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။ ယခုပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသား ဝတ္ဆင္ထားေသာ အနက္ေရာင္ဝတ္စံုသည္ ပုဂံမင္းအေနာ္ရထာက ပအိုဝ္းတိုင္းျပည္ကို သိမ္းပိုက္ၿပီး ပအိုဝ္းရဲ့အနာဂတ္သည္ လကြယ္ညလို ေမွာင္မဲေနသည္ကို အဓိပၸာယ္ေကာက္ယူၿပီး အနက္ေရာင္ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။
ပအိုဝ္းႀကီးေခၚ ကြန္လံုပအိုဝ္းသည္ ဝတ္စံုအနီျဖစ္ကာ ေနာက္ပိုင္းေအာက္ျပည္က ပအိုဝ္း၏ယဥ္ေက်းမႈကို ကူးလူးလာခဲ့သည္။ ပအုိဝ္းသမုိင္းသည္ စာေရးဆရာခ်စ္ဦးညို ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့သည္မ်ားလည္း ရွိခဲ့ေပသည္။ သမိုင္းစဥ္လာႀကီးမားခဲ့ေသာ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားသည္ ရွမ္းျပည္ရွိ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ားက သင္တို႕ပအိုဝ္းဇာတိက သထံုတြင္တည္ရွိ၍ သထံုသို႕ ျပန္ဆင္းေျခဟု တစ္ခ်ိဳ႕သမိုင္းသိရွိျခင္း မရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ေျပာလာသည္ကို လည္းရွိခဲ့သည္။ သထံုတြင္ရွိေသာ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားမ်ားသည္လည္း ဤေနရာသည္ မြန္ျပည္နယ္ ခြန္မႏုဟာသည္ မိမိတို႔ ဘုရင္၊ သင္တို႕ပအိုဝ္းျပည္နယ္ မဟုတ္ဟု တဖန္အနိမ္ခံရျပန္သည္။ ထိုသို႕ခံေနရသည္ကိုပအိုဝ္းေခါင္းေဆာင္ႀကီး သထံုဦးလွေဖမွ ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း အနည္းက်ဥ္းသာ ျဖစ္ေပသည္။
သထံုဦးလွေဖ၏ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္သည္ အလြန္ျမင့္မားခဲ့သည္။ ေတာင္ေပၚေဒသရွိ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား ပညာေရးနိမ့္က်ေနသည္ကို ဆဲြေခၚႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ ေအာက္ျပည္မွ ပညာတတ္မ်ားကိုေခၚၿပီး ေတာင္ေပၚေဒသရွိပအိုဝ္းမ်ားကို ပညာသင္ၾကားေစခဲ့သည္။ သန္႕ရွင္းေရးကအစ ေလ့က်င့္သင္ေပးခဲ့သည္။ အိမ္သာတူးျခင္း၊ ယဥ္လံုအိမ္သာမ်ား ေဆာက္ခိုင္းျခင္း မ်ားျပဳလုပ္ေပးခဲ့သည္။ ထုိ႔ထက္မက အိမ္သာတက္က်င့္ရွိေစရန္ အိမ္သာတက္နည္းမ်ားမွအစ သင္ေပးခဲ့ရသည္။
ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ရိုးအလြန္း၍ အေပါ့အေလးစြန္႕ျခင္းကုိျပင္ အိမ္သာျဖင့္အသံုးမျပဳဘဲ ေတာတြင္းတြင္ ျဖစ္သလိုစြန္႕ခဲ့သည္။ စည္းကမ္းရွိေအာင္ က်န္းမာေရးႏွင့္ညီညႊတ္ေအာင္ သထံုဦးလွေဖက စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့ပါသည္။
ထိုခ်ိန္တြင္ ပညာတတ္ပအိုဝ္းဆိုလွ်င္ မရွိသေလာက္ပင္။ ပထမေတာ္လွန္ေရးသည္ ဘိန္းသမားမ်ားကို ေခၚစုၿပီး ေတာ္လွန္ေရး စခဲ့ရသည္ဟုလည္း ေရွးစကားေျပာအရ သိခဲ့ရသည္။ ဒုတိယေတာ္လွန္ေရးသည္ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား စာသင္ရန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္ ရဟန္းဝတ္ျဖင့္ ပညာသင္ခဲ့ရသည္။ ပညာတတ္ၿပီး မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ေပၚထြက္လာကာ ရဟန္းလူထြက္ၿပီး ဒုတိယေတာ္လွန္ေရးကို စတင္ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုသည္လည္း လူပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ စနစ္ကုိ ေတာ္လွန္ျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ လူမ်ိဳးကို ေတာ္လွန္ျခင္း မဟုတ္ခဲ့ေပ။ စနစ္ဆိုးကိုသာ ေတာ္လွန္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ထိုစဥ္မွ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားအေျခအေနသည္ ေအာက္က်ေနာက္က် ေနခဲ့ရေသာ္လည္း ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းျဖင့္ ႀကံဳဆံုခဲ့ရသည့္အတြက္ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား မ်က္ႏွာညိဳးငယ္စြာ မေနခဲ့ရေပ။ ေခါင္းေဆာင္၏ ႏုိင္ငံေရးေရခ်ိန္သည္ အလြန္ျမင့္မားေသာအဆင့္ ရွိခဲ့သည္။ သထံုဦးလွေဖသည္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ႏိုင္ငံေရးထက္ ပိုေစာၿပီး ေရခ်ိန္ပိုျမင့္ေၾကာင္း သိရသည္။ ထိုေၾကာင့္ ရွမ္းျပည္ေစာ္ဘြားမ်ားက ႏိုင္ငံေတာ္သို႕ တင္သြင္းခဲ့ေသာ ဖက္ဒရယ္မူ (သို႕မဟုတ္) ရွမ္းမူသည္ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ သထံုဦးလွေဖ ေရးဆြဲခဲ့ေသာ မူျဖစ္သည္။ ၎ကို ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားမွ ဒါကို ခြဲထြက္ေရးမူဟု ကိုင္စြဲကာ တိုင္းရင္းသားမ်က္စိႏွင့္ ႏွားမ်ားကို လွည့္ဖ်ားကာ အာဏာသိမ္းသြားသည္ကို သိရွိၾကမည္ အမွန္ျဖစ္သည္။
ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုေသာအခ်ိန္တြင္ ဦးလွေဖသည္ KNU ကိုယ္စားလွယ္ ေလ့လာသူတစ္ဦးအျဖင့္ လက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့သည္ကို ယခုခ်ိန္ထိ ဦးလွေဖ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို မသိရွိႏုိင္ခဲ့ေပသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္၏ ႏိုင္ငံေရးလွည့္ကြက္ေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး လက္နက္အပ္ခဲ့ရာ အဖမ္းခံခဲ့ရၿပီး ေထာင္တြင္းတြင္ ႏွစ္ရွည္အက်ဥ္းခ်ခံခဲ့သည့္ကိုလည္း ပအိုဝ္းတုိင္းရင္းသားမ်ား ႏွစ္ႏွာမႈတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ ယခင္ တပ္မေတာ္က တာဝန္ရွိသူ ယခု NLD နာယကတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဦးတင္ဦးကိုယ္တိုင္ ယခုခ်ိန္ထိ ေျပာေနၾကေသးသည္။ ပအိုဝ္းတုိင္းရင္းသားမ်ားသည္ ယခင္က လက္နက္အပ္သည္ကို ေသြးရိုးသားရိုး အပ္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ႏိုင္ငံေရးအရ ေဆြးေႏြးရမွန္း မသိခဲ့ရွာဟု ဝန္ခံရေပမည္။
ယခုပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ယခင္ကထက္ ပညာတတ္မ်ား ေပၚထြက္လာခဲ့ေသာ္လည္း ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားလူထု အမ်ားစုက ဒုကၡႀကံဳေတြ႕ေနရဆဲ ျဖစ္ေပသည္။ စည္းလံုးမႈလည္း ပ်က္ျပားလာခဲ့သည္။ ဖိႏိုပ္မႈမ်ိဳးစံုသည္လည္း ႀကံဳခဲ့ရေပသည္။ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ လ်စ္လ်ဴရႈျခင္းကုိ ခံခဲရသည္။ ငါလုပ္ႏိုင္သည္ ငါစြမ္းေဆာင္ႏုိင္သည္ဟု မိမိကုိယ္ကို အထင္ႀကီးၿပီး သူမ်ားေျခသလံုးကို ဖက္ထားေနရသည့္ အေျခအေနသို႕ ေရာက္ရွိေနသည္။ ဖါးျခင္းတစ္ခုကိုသ ာတတ္ေနသေလာ၊ ကိုယ့္စြမ္းကိုယ္စကို အားကိုးမႈ မရွိေတာ့သေလာ ေအာက္ေမ့ရေပသည္။
ေခါင္းေဆာင္မႈႏွင့္ အမ်ိဳးသားေရးသမိုင္း အစဥ္အလာႀကီးမားခဲ့ေသာ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ယခုခ်ိန္ထိ သမိုင္းတြင္ မွတ္ေက်ာက္တင္ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ ယခင္က ဘိန္းစဲြေနေသာ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားကို ေခါင္းေဆာင္မ်ားက သြန္သင္ၿပီးေတာ္ လွန္ေရးပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သြားခဲ့ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုတြင္ ဘိန္းေတာင္သူမ်ား ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီကို ေခါင္းေဆာင္မ်ား သိရွိေနပါသေလာ။
ေစ်းကြက္စီးပြားေရးကို ဖန္တီးေပးျခင္း မရွိသည့္အျပင္ မတရားအခြန္ေကာက္ခံမႈလည္း မ်ားျပားကာ ပအုိဝ္းတိုင္းရင္းသားျပည္သူလူထုမ်ားက ေျမႀကီးေပၚ ေမွာက္လ်က္လဲ ေနရပါသည္။ ပအိုဝ္းျပည္သူမ်ားက အသိပညာေပးၿပီး ကာကြယ္ရမည္ကို အက်င့္ပ်က္ခ်စားမႈျပဳလုပ္ေနေသာ အစိုးရ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ ေပါင္းကာ လာဒ္ေပးလာဒ္ယူမႈကို အားေပးေနေသာ ပအုိ၀္းေခါင္းေဆာင္းတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ရွိေနခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ပအို၀္းျပည္သူလူထုမ်ားသည္ မတရားမႈ ခံၿမဲခံေနရသည္ကို အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ားလည္း သိရွိေနေပသည္။ ရိုးအလြန္းေသာ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ လက္တဲြခ်င္ေသာအျခားတိုင္းရင္းသားမ်ား ၊ ကူညီခ်င္ေသာ အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ား သိရွိေသာ္လည္း မကူညီႏိုင္ခဲ့ေပ။
ထိပ္ပိုင္းတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္သို႕ ပအိုဝ္းျပည္နယ္မ်ား ေတာင္းဆိုေနေသာ္လည္း ေအာက္ေျခရွိ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားျပည္သူလူထုမ်ားက စီးပြားေရးအေျခအေနေၾကာင့္ ေျမယာကိုေရာင္းစားၿပီး တစ္ျခားေနရာသို႕ ေရာက္သြားသည္ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ ထိုသို႕ပအိုဝ္းျပည္နယ္မ်ားရခဲ့လွ်င္ ဆိုင္းဘုတ္နီနီျဖင့္ က်န္ရွိေနမည္မွာ တရုတ္မ်ားျဖစ္သည္ကို သတိထားရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment