ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ား အာဏာစြန္႔ျပီး ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ အၾကာ

အင္တာဗ်ဴး
ေမေက်ာ္
ဗုဒၶဟူးေန႔၊ ဧၿပီလ 29 2009 20:16 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္
Mizzima News

စစ္မွန္ေသာ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု တည္ေထာင္ရန္ အတြက္ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၂၉ ရက္ေန႔တြင္ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ား အားလံုးက ေစာ္ဘြား အာဏာကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းသို႔ စြန္႔လႊတ္ျပီး ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ၾကာ ယေန႔တိုင္ သူတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ယံုၾကည္ခဲ့ေသာ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု ျဖစ္ေပၚမလာခဲ့။ ေစာ္ဘြား အာဏာစြန္႔သည့္ အႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ေန႔ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွမ္းသံေတာ္ဆင့္ သတင္းဌာန၏ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာ ရွမ္းအမ်ိဳးသား တဦးျဖစ္သူ ဦးစိန္ၾကည္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းထားပါသည္။

၁။ ေစာ္ဘြားေတြ ဘာေၾကာင့္ အာဏာ စြန္႔ခဲ့တာလဲ။

အဲဒီတုန္းက ရွမ္းျပည္မွာ ရွမ္း အပါအဝင္ ပအိုဝ့္၊ ပေလာင္၊ ဝ၊ ဓႏု စသျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာ ေစာ္ဘြားနယ္ေတြ ရွိတယ္။ အားလံုး ၃၄ နယ္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ၅၉ ခုႏွစ္ဆိုေတာ့ ဦးႏုက ဦးေနဝင္းကို အိမ္ေစာင့္ အစိုးရ အျဖစ္ ခဏ အာဏာလႊဲေပးထားတဲ့ အခ်ိန္။ ဖဆပလ အာဏာလုေန ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာလည္း ရွမ္းျပည္ အစိုးရ ရွိတာကိုး။ အဲဒီကမွ ေနာက္ ဒီမိုကေရစီ က်က် အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ ရွမ္းျပည္ အစိုးရ အျဖစ္ ေနာင္အနာဂတ္မွာ ေပၚေပါက္လာဖို႔ ေစာ္ဘြားေတြ နယ္ရွင္ ပယ္ရွင္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ စနစ္ကေန လူထု အစိုးရ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရ လက္ထဲကို အာဏာလႊဲေျပာင္းတဲ့ သေဘာကူးေျပာင္းတာ။ အႏွစ္သာရက အဲဒါ ဆိုခ်င္တယ္။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မဟာဗမာ စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့ စစ္အုပ္စု ဗိုလ္ေနဝင္းက ျဖစ္ျဖစ္ တျခားသမိုင္းေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း မသိတဲ့သူေတြကဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရွမ္းနဲ႔ ဗမာ၊ ရွမ္း အခ်င္းခ်င္း ေသြးကြဲေအာင္ လုပ္လာတယ္။ ေစာ္ဘြားေတြက ပအိုဝ့္၊ ပေလာင္၊ ဝ စတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို ဗမာအစိုးရ နဲ႔ ဗမာ အာဏာပိုင္ေတြ လက္ထဲ ေရာင္းစားလုိက္တယ္လို႔ ေျပာလာတယ္။ ဒီဖားတပိုင္း ငါးတပိုင္း ျပည္ေထာင္စု ကေန တန္းတူ ညီမွ်တဲ့ တရားမွ်တတဲ့ ျပည္ေထာင္စု ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု တခု အျဖစ္ ကူးေျပာင္းႏိုင္ေအာင္ နယ္ရွင္ ပယ္ရွင္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေစာ္ဘြားစနစ္ကေန ဒီမိုကေရစီ စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစိုးရ လက္ထဲကို အာဏာလႊဲေျပာင္း ေပးလိုက္တယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ နားလည္တယ္။

အာဏာစြန္႔လႊတ္ဖို႔ စစ္အာဏာနဲ႔ တစိတ္တပိုင္း ေနာက္ကြယ္ကေန ဖိအားေပးတာေတြ ရွိခ်င္ ရွိေနႏိုင္တာေပါ့။ ျခိမ္းေခ်ာက္တာေတြ ရွိခဲ့တယ္လို႔လဲ ၾကားရတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွမ္းျပည္နယ္က ေစာ္ဘြားေတြရဲ့ အနာဂတ္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ကေတာ့ နယ္ရွင္ ပယ္ရွင္ စနစ္ကေန ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို ကူးေျပာင္းဖို႔ဘဲ။

ေစာ္ဘြားေတြနဲ႔ သာမန္အရပ္သားေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရး ကေရာ ဘယ္လိုရွိခဲ့ ပါသလဲ။

ဆက္ဆံေရး ကေတာ့ တျခား နယ္ရွင္ ပယ္ရွင္ ပေဒသရာဇ္ တိုင္းျပည္ေတြနဲ႔ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ ကြာမယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ တူမွာေေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အရွင္သခင္နဲ႔ တိုင္းသူျပည္သားဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႔ အအုပ္ခ်ဳပ္ခံ လူတန္းစား ႏွစ္ရပ္ကေတာ့ အဲဒီပံုစံ ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တိုင္းျပည္ ျငိမ္သက္ ေအးခ်မ္းမႈ၊ သခိုး ဓားျပ ကင္းမဲ့မႈေတြက အခုေခတ္ထက္ အမ်ားၾကီး သာတယ္။

ဘာေၾကာင့္ ေစာ္ဘြားဆိုတဲ့ နယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဟာ ဒီေလာက္ေတာင္ သက္တမ္းၾကာရွည္ တည္ၿမဲလာခဲ့တာလဲ။

အဲဒီ ေခတ္ကာလကကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ျပီး သံုးသပ္ ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လံုးဝ ဥႆံု ရာႏႈန္းျပည့္ မဟုတ္ေပမယ့္ အခု ေခတ္နဲ႔ စာလို႔ ရွိရင္ တရားမွ်တမႈတို႔၊ ေအးခ်မ္းသာယာမႈတို႔ ၊ လြတ္လပ္စြာ သြားလာ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ႏိုင္မႈတို႔ တစိတ္တပိုင္း ရွိလို႔သာ ဒီေစာ္ဘြား စနစ္က၊ ပေဒသရာဇ္ စနစ္က သက္ဆိုးရွည္တာလို႔ တစိတ္တပိုင္း ေျပာႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ။

ေစာ္ဘြားေခတ္ကုန္ဆံုးသြားျခင္းအားျဖင့္ ရွမ္းျပည္သူေတြအေပၚ ဘယ္လို ေကာင္းက်ဳိး၊ ဆုိးက်ဳိး သက္ေရာက္ေစခဲ့သလဲ။

ေကာင္းက်ိဳး ဆိုတာက ေခတ္မီ ပညာတတ္ေတြ ျမိဳ႔ေန လူတန္းစားေတြ ႏိုင္ငံေရး အေျခခံ ရွိတဲ့ သူေတြ ကေတာ့ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို တဆင့္ျပီး တဆင့္ ကူးေျပာင္းႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတာေပါ့။

ေနာက္ပုိင္း အေျခအေနက တမ်ိဳးတဖံု ျဖစ္လာတယ္။ ေစာ္ဘြားေတြ အာဏာစြန္႔ခဲ့ အခ်ိန္ကာလ ၃ -၄ ႏွစ္ အတြင္းမွာ တခ်ိဳ႕ ျပည္သူလူထု အထူးသျဖင့္ ေက်းလက္ေန ျပည္သူေတြ စနစ္ေဟာင္းထဲမွာ က်င္လည္ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြကေတာ့ ငါတို႔မွာ အရွင္ သခင္ မရွိေတာ့ဘူး။ တိုင္းတပါးက လာျပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့မယ္။ ငါတို႔ အရွင္သခင္က ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ အတုိင္း ျဖစ္လာမလား။ ေကာင္းလာမလား ဆိုးလာမလား မေရမရာ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ပါ။

အခု အခ်ိန္က်ေတာ့ ေရာ အာဏာစြန္႔ခဲ့ ရတာနဲ႔ ပတ္သက္ ျပီးေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနၾက ပါသလဲ။

လံုးဝ ေနာင္တရတာေပါ့ဗ်ာ။ မဆလ ေခတ္ ဒီဘက္ပိုင္းေပါ့။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ေနဝင္း ဦးေဆာင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ အာဏာသိမ္းျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းေပါ့။ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္က မိုးနဲ႔ ေျမ၊ ဆီနဲ႔ ေရ ကြာသြားတာေပါ့ဗ်ာ။

ရွမ္းျပည္မွာ ေစာ္ဘြားေတြအခ်င္းခ်င္း ဘယ္လိုမ်ဳိး ဆက္စပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြ လုပ္ခဲ့သလဲ။

အခု ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူ ယွဥ္တြဲ ေနထိုင္ေရး၊ အခ်င္းခ်င္း ပဍိပကၡ ဝင္မစြက္ေရးတို႔ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ၊ အျပန္အလွန္ မွီခိုမႈတို႔၊ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္မႈတို႔ အျပန္အလွန္ ေထာက္ကူ ပံ့ပိုးမႈတို႔ကို အခုေခတ္လို ပါးစပ္နဲ႔ တဖြဖြ မေျပာ မေရးေပမယ့္ အဲဒီေခတ္ တုန္းက သူတို႔ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္တယ္လို႔ ထင္တယ္။

သူတို႔က အခ်င္းခ်င္း မက်ဴးေက်ာ္ရဘူး။ တခါတေလ ပဍိပကၡ ျပႆနာရွိရင္ ရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးကို ျခံဳလိုက္ရင္ ျပည္နယ္ တခုနဲ႔တခုက ဒီ၃၄ ျပည္နယ္က ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲ ေနႏိုင္တယ္။ ရွမ္းျပည္ထဲမွာ ျပည္ေထာင္စု ရွမ္းျပည္ အျဖစ္ အဲဒီတုန္းက ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း အတူ ပူးေပါင္းေနႏိုင္ခဲ့တယ္။

ေစာ္ဘြားကတဆင့္ ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ ျပည္ေထာင္စု အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတြအတြင္း ဘယ္လို ေခါင္းေဆာင္ ေတြအျဖစ္ ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးလဲ။

ျပည္ေထာင္စုရဲ့ ပထမဆံုး သမၼတ ေညာင္ေရႊေစာ္ဘြားၾကီး စဝ္ေရႊသိုက္ ဆိုရင္ တကယ္ စစ္မွန္ သန္႔စင္တဲ့ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုကို ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဘဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ တခ်ိဳ႔ အခ်င္းခ်င္း အျမင္က်ဥ္းတယ္လို႔ ေျပာၾကတဲ့ လံုးဝလြတ္လပ္ေရး လိုခ်င္တဲ့ တခ်ိဳ႕ ရွမ္းေတြ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ အဖြဲ႔ေတြက ရွိခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ နည္းသြားပါျပီ။

ေနာက္ ဦးႏုေခတ္က ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ၾကီး တာဝန္ယူခဲ့တဲ့ မိုးမိတ္ ေစာ္ဘြား စဝ္ခြန္ခ်ိဳ တုိ႔လိုေပါ့။ သူတို႔ ကေတာ့ တကယ့္စစ္မွန္တဲ့ တန္းမီတဲ့ ျပည္ေထာင္စု တည္ေထာင္မယ္ဆိုျပီး အဲဒီတုန္းက ဗမာေခါင္းေဆာင္ေတြကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ပူးေပါင္းခဲ့တာကိုးဗ်။

လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ပါလီမန္ ဒီမုိကေရစီစနစ္ေအာက္မွာ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရက ေစာ္ဘြားေတြ အေပၚ ဘယ္လို သေဘာထားခဲ့လဲ။

အဲဒီ က႑ကေတာ့ က်ေနာ္ထင္တယ္ အခန္းက႑ ၃- ၄ ခုရွိခ်င္ရွိႏိုင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ ဗမာႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေစာ္ဘြားေတြကို တန္းတူစြာ ဆက္ဆံတယ္။ တျခား ျပည္နယ္ေခါင္းေဆာင္ ေတြကိုေရာေပါ့ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတာေတြ ရွိတယ္။ အတူ ပူးေပါင္း ေနထိုင္လိုတဲ့ တန္းတူညီမွ်မႈ ရွိတဲ့ ျပည္ေထာင္စု ကို တည္ေဆာက္လိုတဲ့ တခ်ိဳ႔ ဗမာေခါင္းေဆာင္ေတြ ရွိသလို တခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့ နည္းသည္ ျဖစ္ေစ မ်ားသည္ ျဖစ္ေစ မဟာလူမ်ိဳးၾကီး ဝါဒရွိတဲ့ ဗမာေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ သေဘာထားက တမ်ိဳးရွိမွာေပါ့။

ဘယ္ဘက္ကမ်ား ပိုမ်ားႏိုင္မလဲ။

ဦးႏုေခတ္ကေတာ့ ဘယ္ဟာနည္းတယ္ မ်ားတယ္ ဆို္တာကေတာ့ ဆံုးျဖတ္ရခက္ပါတယ္။ ဦးႏု ကိုယ္တိုင္ ကေတာ့လဲ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ေပၚသား ျပည္နယ္သား ျပည္နယ္ ေခါင္းေဆာင္ ေတြရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္ အရေတာ့ သူက ေယဘူယ် တေလွ်ာက္လံုး သံုးသပ္ရင္ေတာ့ မွ်တတယ္ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူက ဗေလာင္းဗလဲ ျဖစ္လာတဲ့ အပိုင္းေတြ ရွိတယ္။ သူက ရပ္တည္မႈ သိပ္မခိုင္တဲ့ အပိုင္းေတြ ေတြ႔လာရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတြ႔လာတာ။ ဒါေပမယ့္ ဦးဘေဆြတို႔ ဦးေက်ာ္ျငိမ္း တို႔က်ေတာ့ ဗမာပဲ ဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုမ်ိဳး အကိုၾကီး ပံုစံမ်ိဳးေပါ့ တန္းတူတဲ့ မွ်တတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ဆက္ဆံေပမယ့္ စိတ္ေနစိတ္ထား နည္းတယ္လို႔ သူတို႔က ေျပာၾကတယ္ေလ။

ေစာ္ဘြားစနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တုန္းက ျပည္မနဲ႔ ဘာေတြမ်ား ကြာျခားပါသလဲ။

ဖြံျဖိဳးတိုးတက္မႈ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး က႑မွာေတာ့ ျပည္မနဲ႔ စာလို႔ရွိရင္ အမ်ားၾကီး ေခတ္ေနာက္က် တာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္ ေခတ္ကတည္းက ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္ မွာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခုခ်ိန္ထိ ေျမျပန္႔ ေဒသမွာ လုပ္တဲ့ ထူေထာင္ေရး ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေရး Infrastructure ( အေျခခံ အေဆာက္အဦ ) က ျပည္နယ္ထက္ ဦးစားေပး တယ္လို႔ ျပည္နယ္သားေတြက က်ေနာ္အပါအဝင္ အဲလို ခံစားရတာကိုး။

ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ ေနာက္က်တာ ေစာ္ဘြားအုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔မ်ား ဆိုလိုခ်င္ ပါသလား။

မဆိုင္ဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ ေစာ္ဘြားကလည္း သူတို႔တတ္ႏိုင္ သေလာက္ သူတို႔ လုပ္တာဘဲ။ သူတို႔ ျပည္သူလူထု ၾကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးေတြ ေကာင္းေကာင္း အဆင့္မီလာေအာင္ သူတို႔ ကလည္း ရည္မွန္းခ်က္ ရွိတာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အပိုင္းက တခ်ိဳ႕ေစာ္ဘြားက နည္းနည္း လုပ္ႏိုင္တယ္။ တခ်ိဳ႕ ေစာ္ဘြားက မ်ားမ်ား လုပ္ႏိုင္တယ္။ သူ႔အတိုင္း အတာနဲ႔သူေတာ့ ကြာမွာေပါ့။

ထူးျခား ထင္ရွားဆံုး ျဖစ္တဲ့ ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြက ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလို ထူးျခားထင္ရွားခဲ့ ရတာလဲ။

လြတ္လပ္ေရး မရခင္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ျပီးတဲ့ အခ်ိိန္က စျပီးေတာ့ နာမည္ၾကီးလာတာ ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔နဲ႔ အတူ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြား စဝ္စံထြန္းတို႔ ၊စဝ္ေရႊသိုက္တို႔ စဝ္ခြန္ခ်ိဳတို႔ေပါ့ ။ မိုင္းပြန္ ေစာ္ဘြားတို႔ မိုးနဲ ေစာ္ဘြားတို႔ေပါ့။ သိႏၷီ ေစာ္ဘြားတို႔ေပါ့။

အဂၤလိပ္ ေခတ္ကတည္းက သူတို႔က လူဝင္ဆံ့တာေပါ့။ လူရာဝင္တာေပါ့။ တျခား နယ္ေတြက နယ္ေျမ ေဒသ မၾကီးတဲ့ ေစာ္ဘြားေတြကေတာ့ သူတို႔ Background အေပၚမူတည္ျပီးေတာ့ ဗမာျပည္ျဖစ္ျဖစ္ ရွမ္းျပည္ အဝန္းအဝိုင္းထဲက ႏိုင္ငံေရး ေလာက လူမႈေရးေလာက ျဖစ္ျဖစ္ ဝင္ဆံ့တာေတာ့ သူတို႔က မ်က္ႏွာငယ္တယ္လို႔ ခံစားရရင္ ခံစားရမွာေပါ့ အဲဒီတုန္းက။

ေစာ္ဘြား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မလုိလားလို႔ ပုန္ကန္ထၾကြမႈေတြ ရွိခဲ့ပါသလား။

ရွိခဲ့ပါတယ္။ ပအိုဝ့္ အမ်ိဳးသားေတြေပါ့။ က်ေနာ္ ကေတာ့ လူမ်ိဳးေရး အရ အမ်ိဳးသားေရး အရ မျမင္ဘူး။ ပအိုဝ့္က ရွမ္းကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္တာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရး အရ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ပေဒသရာဇ္ စနစ္ကို မၾကိဳက္လို႔ သက္ဦးဆံပိုင္ ေရရွင္ ေျမရွင္ စနစ္ကို သူတို႔က ေျပာင္းပစ္ခ်င္တယ္။ အဲဒီ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ က်ေနာ္ ျမင္တယ္။

ေစာ္ဘြား အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အာဏာ သက္ေရာက္မႈ အားေကာင္း ခဲ့ပါသလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ပါလဲ။

အထူးသျဖင့္ ကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ေမာ္စီတုန္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ အႏိုင္ရျပီးတဲ့ေနာက္ ရွမ္းျပည္ထဲကို ကူမင္တန္ တ႐ုတ္ျဖဴေတြ အလံုးအရင္းနဲ႔ ဝင္လာတာကိုး။ သူတို႔ က လူသူ လက္နက္ အင္အားပိုေတာင့္တယ္။ ေစာ္ဘြားပံုစံက အရင္ ဘုရင္ေတြ ပံုစံဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေတာ့ သူတို႔က လူသူ လက္နက္ မျပည့္စံုဘူး။ ျပည္ပက ဝင္လာတဲ့ တိုင္းတပါးသား တ႐ုတ္ျဖဴနဲ႔ စာရင္ေတာ့ အမ်ားၾကီး ကြာတာေပါ့။ အဲေတာ့ တ႐ုတ္ျဖဴ စခန္းခ်တဲ့ ေနရာ ေတြဆိုရင္ အထူးသျဖင့္ ရွမ္းအေရွ႔ပိုင္းေပါ့ က်ိဳင္းတံုနယ္တို႔ ရွမ္းျပည္ အေရွ႔ေျမာက္ပိုင္းတို႔ တ႐ုတ္ျဖဴ ၾကီးစိုးတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေတာ့ ေစာ္ဘြား အာဏာမသက္ေရာက္ဘူး။ မထိေရာက္ ဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္တာေပါ့။

ေနာက္တခုက တ႐ုတ္ျဖဴတပ္ေတြကို တိုက္ထုတ္ဖို႔ ဦးႏုက ျပည္ေထာင္စု တပ္ေတြေပါ့ ဗမာတပ္ေတြေပါ့ ေစလႊတ္လိုက္တယ္္။ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ ကတည္းကေပါ့ အဲဒီဗမာ စစ္တပ္ေတြ အေျခစိုက္တဲ့ ျမိဳ႕ေတြကေတာ့ ေစာ္ဘြား အာဏာေလ်ာ့က် သြားတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တာေပါ့။

လက္ရွိ ေစာ္ဘြားေတြရဲ႕ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ေတြရဲ့ အေနအထားက ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။

က်ေနာ္ သိသေလာက္ေတာ့ ေစာ္ဘြား သားသမီး အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဗိုလ္ေနဝင္း ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ အာဏာသိမ္းလိုက္ျပီး ေနာက္ပိုင္း ျပည္ပကို ေရာက္သြားၾကတာမ်ားတယ္။ မဆလ ေခတ္ဦးပိုင္းကေပါ့။ အဲဒီ မတိုင္ခင္ ကလည္း သြားၾကပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ကေတာ့ ပညာေတာ္သင္ေပါ့ ဗ်ာ။ ပညာတတ္ျပီးမွ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္နယ္ေျမ အက်ိဳးေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေအာင္ သြားၾကတာ ခပ္မ်ားမ်ား ပါပါတယ္။ ဥပမာ သီေပါ ေစာ္ဘြား စဝ္ၾကာဆိုင္ တို႔လိုေပါ့။ သူ႔ကို ဗိုလ္ေနဝင္းက မတ္လထဲမွာ အာဏာသိမ္းတဲ့ႏွစ္မွာ အစေဖ်ာက္ျပစ္လိုက္တာဘဲ။ အဲလိုေနာက္ပိုင္း ဗိုလ္ေနဝင္းက အာဏာသိမ္းေတာ့ အကုန္္လံုးကို သူက ခ်ဳပ္ကိုင္ လိုက္ေတာ့ တပါတီ အာဏာရွင္ ျဖစ္သြားေတာ့ ခပ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မလာေတာ့ဘူးေလ။ မလာေတာ့ဘူး ဆိုတာက ျပန္လာရင္လည္း ဗိုလ္ေနဝင္း စည္း႐ုံးမႈေအာက္မွာ ေခါင္းငံု႔ခံေနရမွာ။ သူတို႔ ခိုင္းတဲ့ အတိုင္းလုပ္ေနရမွာ။ ေစာ္ဘြား စနစ္ ပေဒသရာဇ္ စနစ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း ခ်ိန္ဆၾကည့္မွာေပါ့။ ျပည္ပမွာေနျပီး ကိုယ့္အမ်ိဳးသားအေရး အတြက္ ဒီမိုကေရစီ အေရးအတြက္ လုပ္တာနဲ႔ ျပည္တြင္းျပန္ျပီး လုပ္တာနဲ႔ ဘယ္ဟာ ပိုျပီး လုပ္ႏိုင္မလဲ ဆုိတာ သူတို႔ စဥ္းစားမွာေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔ ျပည္ပမွာ အေျခစိုက္ ေနသြားၾကတာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု နဝတ နအဖ ေခတ္မွာေတာ့ ျပန္ေပၚလာၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ အမ်ိဳးသားအေရး အတြက္ ဒီမိုကေရစီ အေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္လာၾကတဲ့ ေစာ္ဘြား မ်ိဳးႏြယ္ေတြ ေစာ္ဘြားသား သမီးေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။

ရွမ္းအမ်ိဳးသားေတြရဲ့ သမိုင္းတန္ဖိုး ျဖစ္တဲ့ ေစာ္ဘြားနန္းေတြ၊ အေဆာက္အဦေတြ အေနအထားက ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။

ေစာ္ဘြားနန္းေတြ အေဆာက္အဦးေတြ ကေတာ့ နအဖ ဗမာ စစ္အုပ္စုရဲ့ လက္ခုပ္ထဲမွာ ရွိေနတာဘဲ။ သူတို႔ ျပဳသမွ် ႏုေနရတာေပါ့။ ဥပမာ- အရင္က ႏိုင္ငံျခား ခရီးသည္ေတြ ဝင္ထြက္ခြင့္ ရွိတဲ့ သီေပါေစာ္ဘြားေဟာ္ ဆိုရင္ လံုးဝခ်ိ္တ္ပိတ္ ပစ္လုိက္ျပီ။ အဲဒီ ေဟာ္နန္ကိုေစာင့္တဲ့ SNLD ဥကၠဌ ခြန္ထြန္းဦးရဲ့ ဦးရီးေတာ္ ေတာ္ကိုလည္း ေထာင္ခ် ပစ္လိုက္တာဘဲ။ ေနာက္ က်ိဳင္းတံုေဟာ္ဆိုရင္လည္း ဖ်က္ပစ္ျပီးေတာ့ ၉၁ ခုႏွစ္မွာ။ အခုဆိုရင္ ဟိုတယ္ လုပ္ပစ္လိုက္တာဘဲ။ အရင္က ေညာင္ေရႊေစာ္ဘြားေဟာ္ ဆိုရင္လည္း အခု ဗုဒၶျပတိုက္ လုပ္ပစ္လိုက္တာဘဲ။

မ်ိဳးခ်စ္ ျပည္ခ်စ္ စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့ လူေတြကေတာ့ ႏွေျမာတယ္၊ စိတ္နာတယ္၊ ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္တယ္ အဲဒါေတြ ရွိတာေပါ့။ နည္းတာ မ်ားတာ တိမ္တာ နက္တာ ဘဲ ကြာမွာေပါ့။

ဒီကေန႔အခ်ိန္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ ေစာ္ဘြားအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဘယ္ဟာကုိ ရွမ္းအမ်ဳိးသားတေယာက္နဲ႔ လုိလားသလဲလို႔ ေမးရင္ ဘယ္လို ေျဖဆိုခ်င္ပါသလဲ။

ဒီလို လူ႔အခြင့္ အေရး၊ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရး အျပည့္အဝ ရွိတဲ့ တုိင္းျပည္ကို မေရာက္ႏိုင္တာျခင္း အတူတူ ခုန စနစ္ ၂ ခု ယွဥ္လိုက္လို႔ ရွိရင္ ေစာ္ဘြား စနစ္ကိုဘဲ လိုလား ၾကမွာေပါ့။ ခပ္မ်ားမ်ား ကေတာ့။ က်ေနာ့္ အေျဖနဲ႔ သိပ္မကြာၾကဘူးလို႔ က်ေနာ္ သံုးသပ္တယ္ေလ။

ဒီေန႔က ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြ အာဏာစြန္႔တဲ့ေန႔ ဆိုေတာ့ ဘယ္လို လႈပ္ရွားမႈေတြမ်ား ေဆာင္ရြက္ ၾကပါသလဲ။

မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္လူငယ္ေတြ သတိေပးဖို႔ သမိုင္းေၾကာင္းကို ေလ့လာဖို႔၊ အမွတ္ရေစဖို႔၊ မေမ့ဖို႔ ေဆာင္းပါးတို႔ သံုးသပ္ခ်က္တို႔ ေရးတာဘဲရွိပါတယ္။

စစ္တပ္က လႊမ္းမိုး အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ စနစ္က တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နည္းသြားျပီေလ ကမၻာမွာ။ အဲဒီ တိုင္းျပည္ေတြ ကမၻာမွာ နည္းနည္းသြားပါျပီ။ က်ေနာ္တို႔ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ေတာ့ အတိုက္အခံ အဖြဲ႔တိုင္း လိုလား ေတာင့္တတဲ့ တန္းတူမႈ၊ မွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္မႈ ရွိတဲ့ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုကို မေရာက္မခ်င္းေတာ့ ဒီစစ္အုပ္စု ၾကီးစိုးေနတဲ့ ကာလပတ္လံုးကေတာ့ ဘယ္လူတန္းစား ဘယ္လူထုမဆို ဘယ္ျပည္နယ္ မဆို ဒီဘဝဆိုးကေတာ့ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။