လူငယ္ကို စြဲေခၚရန္ လြဲေခ်ာ္ေနတဲ့အျမင္မ်ား

ခြန္ရာဇာ | ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၉ ရက္၊ ၂၀၁၅ ခု | ေတာင္ႀကီးတုိင္းမ္

ပအိုဝ္းလူမ်ိဳးဟာ မီဒီယာနဲ႕ပတ္သက္လာရင္ အားနည္းမႈအရမ္းရွိေနပါတယ္။ ဘယ္ပတ္ဝန္းက်င္၊ ဘယ္အသိုင္းဝိုင္းကမွ မီဒီယာသမားကို အားမေပးပါဘူး။ စိတ္ဝင္စားမႈလည္း မရွိဘူး။ မီဒီယာကို အသံုးခ်ရမယ္ဆိုတာ နားလည္မႈမရွိပါဘူး။ အထင္မွားၾကတယ္၊ မီဒီယာဟာ မေကာင္းတာကိုေပၚမွာဆိုးလို႔ ေၾကာက္ေနၾကတယ္ဆိုတာ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးသာမက တစ္ျခားတိုင္းရင္းသားလည္း ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။

စာေရးသူဟာ သတင္းသမား မီဒီယာသမားျဖစ္သြားတဲ့အျဖစ္အပ်က္ကို စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြ တစ္ပိုင္းတစ္စ သိေအာင္ မွ်ေဝခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ေခတ္စနစ္ပြင့္လင္းလာတာနဲ႕အမွ် သတင္းမီဒီယာေလာကလည္း လြတ္လပ္သင့္သေလာက္ လြတ္လပ္လာပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာ ေျပာလို႕ရလာတယ္၊ ေရးခ်င္တာ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ေရးလို႕ရလာတယ္။ အခ်ိန္ကိုက္ဘဲ စာေရးသူ ဝါသနာနဲ႕ ကိုက္ညီတဲ့ သတင္းမီဒီယာလိုင္းကို လူမ်ိဳးအတြက္ ျပည္သူအတြက္ မိမိကိုယ္ကိုယ္အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါတယ္။

ျဖစ္ပံုက လိုအပ္မႈအေျခေနတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေခတ္စနစ္အေျပာင္းလဲ ေဖာ္ေဆာင္ေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႕ စာေရးသူဝါသနာက ကိုက္ညီမႈျဖစ္သြားတယ္။ စာေရးသူအရမ္းေလးစားတဲ့ လူႀကီးက ပအိုဝ္းလူမ်ိဳးအတြက္ဆိုၿပီး ေထာက္ပံ့မႈတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာရွိတဲ့ သတင္းစာဆရာႀကီး ဦးေမာင္ဝံသရဲ႕ သင္တန္းေက်ာင္းကို သံုးလတိတိ တက္ေရာက္ သတင္းမီဒီယာကို သင္ယူခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

မတက္ေရာက္ခင္ စာေရးသူရဲ႕ လူႀကီးဟာ ေခၚေတြ႕ေျပာတဲ့စကား ပါးလိုက္ပါတယ္။ မင္းတို႕သင္တန္း သြားေရာက္သင္လိုလည္း သြားပါ။ လိုအပ္ဒါ ေထာက္ပံ့မႈတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေပးလိုက္ပါမယ္။ မင္းတို႕ျပန္လာရင္ ငါ့ဆီကို လာလုပ္ခ်င္လုပ္ မလုပ္လည္း တစ္ျခားကို လုပ္လည္းရပါတယ္၊ ပအိုဝ္းလူမ်ိဳးအတြက္ဘဲ ျဖစ္ပါေစေပါ့။ ဆိုၿပီး စာေရးသူတို႕အတြက္ ရန္ကုန္ဆင္းစရိတ္နဲ႕ သင္တန္းတက္မယ့္စရိတ္ကို တစ္လတစ္သိန္း ေထာက္ပံ့ေပးပါတယ္။

စာေရးသူ အားကိုးလိုက္တဲ့ လူႀကီးက သင္တန္းတက္ေရာက္ဖို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေလးေယာက္ သြားေရာက္သင္ယူဖို႕ေထာက္ပ့ံမႈေပးခဲ့ပါတယ္။ လိုအပ္မႈအရေကာ စိတ္ဝင္စားမႈေကာ ေလးေယာက္လံုး သင္ယူၿပီး ေျမာက္သြားပါတယ္။ သံုးလျပည့္လို႕ သင္တန္းဆင္းၿပီး ေနရပ္ကိုျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ မီဒီယာရဲ႕ သေဘာတရား မီဒီယာရဲ႕နည္းပညာတစ္ခ်ိဳ႕ကို တတ္ေျမာက္လာၿပီး ျပန္လည္အသံုးခ်ၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ စာေရးသူတို႕ လူႀကီးမွာ ပအိုဝ္းအတြက္ ထုတ္ေဝေနတဲ့ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ရွိပါတယ္။ စာေရးသူတို႕လည္း တတ္ထားတဲ့ပညာကို အသံုးခ်ၿပီး သတင္းေရးသားေပးပို႕တယ္။ ထိုဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာက စာေရးသူတို႕ ေပးပို႕တဲ့သတင္းကို သတင္းအျဖစ္ အသံုးမႈမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ က်င့္ဝတ္နဲ႕မကိုက္ညီတဲ့ အတင္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလိုက္ပါတယ္။

သတင္းမီဒီယာဆိုတာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိေနရမယ္၊ ဘယ္အဖြဲ႕အစည္း၊ ဘယ္ပုဂၢိဳရဲ႕ အသံုးခ်မီဒီ ယာ၊ အရိပ္လြမ္းမိုးတဲ့ မီဒီယာ ျဖစ္လို႕မရဘူး ဆိုတာ အႀကံေပးတယ္၊ ေတာင္းဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး။ သတင္းမီဒီယာဟာ သူ႕ရဲ႕ဥပေဒ၊ သူ႕ရဲ႕က်င့္ဝတ္ရွိတယ္ဆိုတာ မလိုက္နာၾကပါဘူး။ ဆိုေတာ့ စာေရးသူတို႕လည္း အတူတကြလုပ္ေဆာင္လို႕ မရတဲ့အတြက္ တႏိုင္တပိုင္နဲ႕ ေနာက္ထပ္ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကို သင္တန္းဘက္ေတာ္သား သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕အတူ က်ိဳးစားထုတ္ေဝခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီဂ်ာနယ္ရဲ႕အမည္က ခမ္းသားင၀္းတဲ့ ယခုထိ ထုတ္ေဝေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆိုေတာ့ အလုပ္အတူမလုပ္တဲ့အတြက္ စာေရးသူတို႕ကို အဖ်က္သမားျမင္လာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ လည္းဆိုေတာ့ ျပည္သူလူထု ခံစားေနရတဲ့ မတရားမႈေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေပးတယ္၊ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရွိဖို႕ လုပ္ေဆာင္ေပးတဲ့အတြက္ လူေကာင္းေတြရဲ႕ အားကိုးရာ ျဖစ္ေပမယ့္။ မဟုတ္တာလုပ္တဲ့ သူအတြက္ေတာ့ လက္ခံႏိုင္ဖို႕ခက္ခဲတဲ့အရာ ျဖစ္သြားပါတယ္။

စာေရးသူတို႕ရဲ႕ လူႀကီးေတြနဲ႕လည္း ခဏခဏျပန္ဆံုျဖစ္တယ္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေကာင္းရင္ေကာင္းတဲ့အတိုင္း မေကာင္းရင္မေကာင္းတဲ့အတိုင္း သတင္းမီဒီယာက်င့္ဝတ္နဲ႕အညီ ေရးသားမႈေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ လူႀကီးကေတာ့ သူေထာက္ပံ့ေပးတဲ့သူက သူ႕အေၾကာင္းကို ျပန္ေရးရသလားေပါ့ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္တိုမိမယ္ ထင္ပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္းနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ စာေရးသူရဲ႕ လူႀကီးက စကားလံုးၾကြားမႈအရေကာ လူကို အရွက္ခြဲတဲ့ သေဘာပါ ေျပာလာပါတယ္။ တစ္ႀကီမ္ ႏွစ္ႀကီမ္မကပါဘူး။ ႀကံဳတိုင္း ေျပာပါတယ္။ စာေရးသူတို႕မွာ ကိုယ္ဘာအမွားလုပ္မိသလဲ အေခါက္ေခါက္ျပန္ေတြးေပမယ့္ အေျဖမရပါဘူး၊ ယခုထိ အရွက္ရေနတုန္းပါဘဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ပအို၀္းလူငယ္ဖိုရမ္ဆိုၿပီး ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္ ဖါမြဳန္းေက်းရြာ ဘုန္ေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းမွာ ေဖေဖာဝါရီ ၇ ရက္မွ ၉ ရက္အထိ က်င္းပပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေန႕မွာ စာေရးသူရဲ႕ လူႀကီးက လူငယ္သံုးရာေက်ာ္ရဲ႕ ေရွမွာဘဲ စာေရးသူနဲ႕သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ အရွက္ခြဲခံလိုက္ရျပန္တယ္။

ဆိုေတာ့ သတင္းမီဒီယာသမားဟာ မႏၱေလးနန္းေတာ္ ဘုရင္မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ ကတည္းကပင္ ဘုရင္မင္းျမတ္ကိုယ္တိုင္ ငါမေကာင္း ငါမေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းကိုေရး၊ ငါ့မိဖုရားမေကာင္း ငါ့မိဖုရားအေၾကာင္းေရး၊ ငါ့သားေတာ္ မေကာင္း ငါ့သားအေၾကာင္းေရး၊ ငါ့မူးမတ္မေကာင္း ငါ့မူးမတ္အေၾကာင္းေရး၊ မင္းတုိ႕သတင္းမီဒီယာသမား အျပစ္မရွိ။ နန္းေတာ္တြင္း အတားဆီးမရွိ လြတ္လပ္စြာ ဝင္ထြက္သြားလာႏိုင္တယ္လို႕ ခြင့္ျပဳထားပါတယ္။

မီဒီယာသတင္းသမားဟာ ဘက္လိုက္လို႕မရပါဘူး၊ အမွန္ကိုအမွန္အတိုင္း ေရးရဲရမယ္ဆိုတာလည္း တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့သင္တန္းမွာ သင္ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ျပည္သူလူထု သိလိုတဲ့ သတင္းအခ်က္လက္ကိုလည္း ထိန္ခ်န္လို႕မရ ေပးပို႕တင္ျပရမွာ သတင္းသမားရဲ႕ တာဝန္တစ္ရပ္ပါ။။

စာေရးသူရဲ႕ လူႀကီးကို ေျပာျပခ်င္တာကေတာ့ ကိုစိုက္လိုက္တဲ့ သစ္ပင္ဟာ သူ႕ရဲ႕အသီးအပြင့္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ၿပီး စိုက္ျခင္းထက္ ဒီသစ္ပင္ဟာတစ္ခ်ိန္ၾကရင္ လူတစ္စု၊ လူအမ်ား စတဲ့ သူတို႕အတြက္ အက်ိိဳးရွိလိမ့္မယ္လို႕ ေတြးေပးခ်င္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သင္တန္းတက္ေရာက္ဖို႕ ပံ့ပိုးေပးတိုင္း အသံုးခ်လို႕ရမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားရင္ မွားပါလိမ့္မယ္။

သတင္းသမားဟာ အင္မတန္မ ခက္ခဲတဲ့အလုပ္၊ လူစိတ္ဝင္စားမႈနည္းတဲ့အရာ၊ လူေတြမလုပ္ခ်င္တဲ့ အရာထဲမွာ ပါတယ္။ စာေရးသူတို႕ သင္တန္းတက္ေရာက္တဲ့ ေလးဦးထဲမွာ စာေရးသူအပါ ႏွစ္ဦးသာ ျပန္လည္အသံုးခ်ႏိုင္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီသင္တန္းသံုးလေလးနဲ႕ သတင္းသမားမျဖစ္ပါဘူး၊ ဝါသနာအရင္းခံ၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အရင္းခံ၊ ေလ့လာမႈအားေကာင္းေကာင္းနဲ႕ လုပ္ေဆာင္ေနရပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးသမား၊ စီးပြားေရးသမား၊ လူမႈေရးသမား စတဲ့အရာေတြဟာ လုပ္ေဆာင္ေနတာ အမ်ားႀကီးပါ။ သတင္းသမားဆိုတာ ျပည္နယ္တစ္ခု တိုင္းေဒသႀကီးတစ္ခုတို႕မွာ လက္ခ်ိဳးရည္လို႕ရတဲ့ အေနအထား အလြန္နည္းပါးပါတယ္။ တိုင္းျပည္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႕အတြက္ သတင္းမီဒီယာသမားဟာ မရွိမျဖစ္တဲ့ အရာတစ္ခုပါ။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးသူရဲ႕ လူႀကီးကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္ဒီလို စိတ္ဓါတ္က်ေစတဲ့ အရာေတြ မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။ ထပ္တူလူငယ္ေတြ လက္ဆင့္ကမ္းဖို႕ မလြယ္ကူပါဘူး၊ လက္တြဲေခၚယူဖို႕ အေရးႀကီးပါတယ္။

လူငယ္ေတြကိုလည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ လူႀကီးေတြ ၾသဇာႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အေထာက္ပံံ့ကို မယူပါနဲ႕ အကူညီမေတာင္းပါနဲ႕။ တက္လမ္းေတြပိတ္သြားႏိုင္လို႕ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္ေနၿပီေတာင္မွ ဘယ္သူ႕အကူညီမယူဘူး ကားမရွိလို႕ အစည္းေဝးသြားတက္ ႏိုင္ငံံ့အက်ိဳးလုပ္ေနတာ ဘယ္အကူညီမွ မယူဘူးဆိုတာ လူငယ္ေတြ သတိထားသင့္ေနပါၿပီ။ သို႕မဟုတ္ လြတ္လပ္ျခင္းအရသာ အခ်ဳပ္အေနာင္ကင္းမဲ့တဲ့ အရသာကို ခံစားရဖို႔ နည္းပါးသြားႏိုင္ပါတယ္။

စာေရးသူတို႕ရဲ႕ လူႀကီးလည္း ဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္မိပါက စာေရးသူအရမ္းေက်းဇူးတင္မိမွာပါ။
က်န္းမာခ်မ္းသာႏိုင္ပါေစ။

No comments: